Multiworld.pl

WWWNajbardziej charakterystyczną cechą zbliżającej się do granicy WISHa jednostki były rozwarte pod kątem czterdziestu pięciu stopni do podłużnego kadłuba skrzydła. Stanowiły one elementy mocowania żagli słonecznych, lub tradycyjnych po wodowaniu, a także ułatwiały poruszanie się w atmosferach planet. Pobłyskującym delikatnie w świetle odległej gwiazdy panelom słonecznym statek eksploracyjny zawdzięczał swoją nazwę. To STS Srebrny Wędrowiec, należący do cywilnej floty Akademii Omnes Artes Feminarum.

WWWW stosunku do kolosów przesłaniających ostatnio odległe gwiazdy mieszkańcom planet układu, Srebrny Wędrowiec wydawał się być zdalnie sterowaną zabawką. Jednostka miała ledwie 200 metrów długości i mogła zakwaterować na pokładzie około trzystu praktykantek w czasie lotów szkoleniowych. Dziś jednak na pokładzie przebywało jedynie czterdzieści osób stałej załogi, baronowa Catharine Cztery Popioły, oraz Crow. Ze względu na charakter misji rektor osobiście dowodził statkiem.

WWW- Wykonać skok wprost w atmosferę jednej z planet Chaotic Alliance? – Crow rozszerzył oczy usłyszawszy propozycję Baronowej. – Rozstrzelają nas nim systemy pokładowe odzyskają sprawność!
WWW- Witamy w układzie CA – baronowa wzruszyła ramionami. – Odkąd przestrzeń międzyplanetarna objęta została Wishem to jedyna metoda sprawnego poruszania się.
WWW- Nie, nie, nie – szalony pomysł był nie do zaakceptowania. – Zrobimy tak. Wyślemy w stronę głównej siedziby organizacji powitanie i grzeczne pytanie czy w układzie przebywają akurat jacyś wysoko postawieni członkowie sojuszu. Rozłożymy następnie żagle słoneczne i nie wykonując żadnych gwałtownych ruchów podlecimy do powierzchni planety.

WWWBaronowa rozczesała palcami lewej dłoni kasztanowe włosy i z rezygnacją opadła na fotel.

WWW- Nie wierzę, żagle słoneczne…
WWW- Lecimy zgodnie z Twoją propozycją na Foorstin. – Mężczyzna zignorował teatralne gesty swojego gościa. – Była siedziba Akademii Jedi znajduje się stosunkowo blisko granicy układu. Rozpędzimy się jeszcze poza Wishem i nawet przy prędkości podświetlnej dotrzemy do powierzchni w kilkanaście godzin.

WWWOficer zajmująca się łącznością nadała podyktowany przez Crowa komunikat. Chwilę później rozpędzony do połowy prędkości światła Srebrny Wędrowiec wleciał w zasięg zaklęcia, rozłożył majestatyczne żagle i rozpoczął powolną żeglugę w kierunku Froostin.

Zielone smoki i smoliste demony,
Pustka na czarnym ekranie radaru.
Światła włączone lecz,
Nikogo nie ma w domu…

-Tu CAT-67, jak sytuacja?
- Mogło być gorzej. - odpowiedział Wichajster, któremu udało się wrócić na siedzenie. Ignis, która wpakowała się w ponure zamczysko spowodowała gigantyczny wstrząs, po którym wszyscy byli przez dłuższą chwilę ogłuszeni. Goblin podniósł się ciężko i usiadł, aż skrzypnęło. Nie był pewien czy to krzesło czy też jego kości.
-Katastrofa z bydlakiem spierdolili. - podał w eter – Mamy tu jeszcze jaszczurkę, która grzecznie prosi o szefową. A, no zamieniliśmy parter na piwnicę.

Chwila ciszy po drugiej stronie.

-Tu Kírkē ze stanowiska WD40 Foorstin 2. - odpowiedział damski, acz chrypiacy głos. - Wysyłam Adelle. Otwórzcie zachodnią bramę.

*

Pokryta dziwną skórą ręka wyłączyła nadajnik. Dwie zakończone pazurami łapy założone były na siebie na wysokości brzucha. Trzecia łapa opierała się lekko o biodro, a czwarta drapała się po podbródku. Gdyby owe stworzenie ją posiadało. Posiadało za to głowę z ptasimi atrybutami i krótki, acz mocnym dziobem. Ciało miała dobrze zbudowane, z lekkimi zaokrągleniami na wysokości piersi.
-Znów rozróba. –rzekła chrapliwie rozglądając się po radarach.
Nagle jeden z sensorów rozjaśnił się na niebiesko. Podłużny palec z łuskami na wierzchniej części przesterował sygnał na hologram.

Na niebieskim odbiorniku pojawił się migoczący obraz kobiety.

-Czego? – dziób wykrzywił się w niezadowoleniu.
-Tu STS Srebrny Wędrowiec, należący do cywilnej floty Akademii Omnes Artes Feminarum pod dowództwem Crowa. Przesyłam pozdrowienia i proszę o możliwość spotkania z głównodowodzącymi, a także o pozwolenie na lądowanie.
-Tu system WD40 Foorstin 2. – kreatura odparła formalnie i sucho – Nie zezwalam na lądowanie. Jeśli się zbliżycie otworzymy ogień. Nie mam czasu na takie bzdury.– wzruszyła górnymi ramionami, stwierdzając że jest bardzo uprzejma informując przybyszów o planach zestrzelenia i już miała się rozłączyć, gdy w kadrze gwałtownie pojawiła się inna głowa. Głowa której wyraz twarzy guantamka dobrze znała i choć widziały się dawno, nigdy jej nie zapomniała.

- Kírkē! –wykrzyknęła kasztanowo włosa kobieta.-Nie sądziłam, że siedzisz na centrali teraz!
Baronowa wepchnęła się już całą sobą w obraz hologramu spychając oficerkę.

-C… Catherine! A raczej, pani baronowa. – samica z zaskoczeniem postawiła się do pionu.
-Daruj sobie Kírkē te oficjały, przylatuję załatwić tu parę ważnych spraw. Wygaś nasze słodkie lasery i daj nam wylądować bez ostrzału. – kobieta uśmiechnęła się serdecznie.
-Co cię tu sprowadza? Obecnie ja tutaj mam nadzór, więc nikogo z góry nie złapiecie.
-Nie ma problemu, ja ich nie potrzebuję. A ktoś się pojawi w najbliższym czasie?
-Plotek jest sporo, ale ponoć szefowa poleciała na jakąś imprezę, a z nią generał. Lis ponoć robi nam rozróbę na dziewiątce, więc jeśli ktoś ma bardzo pilną potrzebę, mogę spróbować się dowiedzieć.
-Byłoby dobrze. Wpadnę na kawę to pogadamy. Ale niestety muszę załatwić tu parę nieprzyjemności. To co, dasz nam zaparkować?
-No, jak sama Cat zaszczyca nas swoją obecnością. – z ironią, ale i zadowoleniem w głosie, Kírkē nadała odpowiednie rozporządzenie. – Witaj wśród swoich.

Potężna fala uderzeniowa wywołana upadkiem fragmentu Ignis zamieniła obsadę murów w coś na podobieństwo topiącego się miasta. W teorii z dzielnych (i bardzo, bardzo nierozsądnych) minionów CA powinien ostać się tylko popiół. To ze było inaczej należało najwyraźniej przypisać chroniącemu ich ekwipunkowi.

"Marnotrawstwo" pomyślał z niesmakiem Smok Cesarz. Nie żeby było mu szkoda orków i innych genetycznych wrzodów ewolucji - teraz przerobionych na coś o konsystencji dżemu. Sam nigdy nie był skłonny do marnotrawienia zasobów li tylko dla własnej zabawy. Praktyczność zawsze dyktowała jego decyzje i nigdy nie wychodził na tym źle. Oczywiście to jak CA traktowało własnych żołnierzy nie było jego problemem.

Teraz nie było na kim robić wrażenia przy przełamywaniu się przez kolejne linie obronne - nie mówiąc o tym że pędy w które wlał życie, a następnie dygował poprzez agrokinezę również uległy spopieleniu. Same mury oczywiście pozostały nietknięte, zostały w końcu zaprojektowane by przetrzymać szturmy i ostrzał o wiele silniejsze niż zwykła fala uderzeniowa i termiczna. Tylko w niektórych miejscach odpadł tynk ujawniając świecące na różowo cegły. Zdecydowanie psuło to nastrój.

Z czystej uprzejmości Cesarz zaczekał jeszcze parę minut na jakąkolwiek odpowiedź. Był przekonany że jest obserwowany. W końcu trzeba było od czasu do czasu pokazać temu śmiertelnemu robactwu kto stoi na wyższym poziomie!
Ale czekanie przedłużało się i Shen Hou zaczął tracić cierpliwość. W zasięgu wzroku nie było nikogo (zresztą być może słusznie) i Smok Demon zaczynał być...zirytowany.
W końcu decydując że i tak okazał niesamowitą wspaniałomyślność, Shen Hou ruszył. Pędy w które wlał wcześniej siłę zostały spopielone przez ognisty podmuch ale tak naprawdę nie były one potrzebne. Trzy potężne uderzenia magiczną telekinezą powaliły i tak już zmaltretowaną bramę. Czarnoksiężnik przestąpił przez powalone wrota i jego pazurzaste stopy spoczęły na alejce która....kończyła się dosć niespodziewanie.


Samemu Ponuremu Zamczysku nie stała się żadna krzywda, nie licząc paru stłuczonych słojów z gałkami ocznymi, ukrytej ilości 'świerszczyków' (takich jak 'Świat Szydełkowania' i 'National Geographic') które już nie były takie ukryte i innych kompromitujących ale niezbyt destruktywnych incydentów.

Bo o ile sama siedziba Chaotic Alliance zostało wzniesione przez budowniczych którzy nie mieli ani jednego palca (ale za to 60 macek) i chronionych zaklęciami tak straszliwymi że mogły zjeżyć włos na głowie Jarlaxle'a to nie można było powiedzieć tego samego o skale na której stała.
Fala uderzeniowa, ogromna ilość ciepła i znajdujący się już w glebie i w wodach podziemnych kwas tymczasowo do stanu porównywalnego z miękkim ciastem. W efekcie potężna budowla zapadła się w nią acz została 'zalana'. Potężne pola magiczne trzymała stygnące kamienie na dystans. W efekcie przekrzywione na wzór Krzywej Wieży, Ponure Zamczysko stało teraz w czymś na kształt leja o bardzo, bardzo stromych ścianach. Na tyle stromych że nad poziom gruntowy wystawało jeno kilka najwyższych wież.
"Widoki z okien będą monotonne przez najbliższe kilka tygodni." pomyślał z przekąsem demon, ruszając w stronę Zamczyska. Nawet jeśli rudowłosego tutaj nie było eksploracja budynku która powinna być o wiele łatwiejsza przy chaosie ("Heh...") powstałym przy nagłej zmianie wysokość bezwzględnej.

Nagle demon przystanął. Czy to zbieg okoliczności? NIE! Ta 'Chi' mogła należeć tylko do poszukiwanego przez niego grubianina!
Ale jednocześnie było w niej coś...znajomego. Przy poprzednim spotkaniu zdołał tylko ją musnąć ale teraz...
"Nieistotne" Czarnoksiężnik zbył dziwne uczucie.

Niestety było już za późno na jakąkolwiek interwencję. 'Chi' rudowłosego była zbyt daleko, a astral wciąż był rozstrojony przez niedawną katastrofę.
O dziwo Shen Hou był spokojny. Jeśli zjawił się tu rz to może pojawić się ponownie. Dodatkowo fakt że na niego się 'natknął' tylko potwierdził to co słyszał, o związku tego grubianina z CA. Teraz gdy się nad tym zastanowić decyzja o nie podjęciu pościgu była właściwszym posunięciem. Rudowłosy poprzez doprowadzenie zderzenia fragmentu Ignis z 9-tą planetą systemu (Doprawdy, powinni już dawno znaleźć dla tego globu nazwę) dał pokaz mocy którego Czarnoksiężnik się od niego nie spodziewał. Rozsądniejsze będzie zebranie jak największej liczby informacji o nim, a kogoż lepiej o to zapytać niż jego zwierzchników.

Tak więc Shen Hou nie zrobił nic gdy fragment wzniósł się w przestworza by następnie w zniknąć w oślepiającym blasku. Demon zmrużył oczy by po chwili pokręcić z niesmakiem głową. Chmury plazmy na orbicie zdecydowanie psuły efekt.
Z paszczy Czarnoksiężnika spłynęły słowa obce dla tego uniwersum, i w połączeniu z żwawą gestykulacją wprawiły w ruch zaklęcie które....zwyczajnie zgasiło tą tandetną podróbkę lampy lawa na nieboskłonie.

Smok Cesarz zadowolony z siebie ledwo poczuł serię z ciężkiego karabinu blastowego na plecach. Ahhhh....komando CA. Chyba mieli mu trochę za złe że wszedł siłą poprzez bramę. To że był teraz kompletnie otoczony tylko o tym świadczyło.
"Bez względu na wszechświat rasy śmiertelne powoli się uczą. Ale żeby nie wiedzieć że gdy 'puka' gość to należy mu otworzyć?" powiedział z przekąsem na głos. Ahhh, z jaką łatwością mógłby ich zmiażdżyć jak karaluchy nad którymi ledwie co wyżej się znajdowali!
Zadra Shen Hou tkwiła jednak w Rudowłosym a nie z CA. Robienie sobie wroga z wpływowej organizacji było głupotą. Po co zresztą ścierać się z potencjalnym......sojusznikiem? Taaaaak, gdy teraz nad tym pomyślał wizja wydawała się kusząca. Podrapał się szponem po podbródku. Może jego upadek w rodzinnym wszechświecie tkwił w tym że był sam na szczycie? O ileż lepszym rozwiązaniem było jeśli niechęć rządzonych byłaby rozdzielona na kilkoro.

Pysk Czarnoksiężnika wyszczerzył się w szerokim uśmiechu. Taaaak, istotnie tak zrobi. Ale o ile 'pokojowe' rozwiązanie problemu jakim byli ci głupcy - z blasterami i arkana wiedzą co jeszcze - było jak najbardziej na miejscu, nie znaczyło to że Shen Hou nie mógł dać pokazu swojej skuteczności. Z pewnością będzie to tylko korzyścią przy przyszłej propozycji współpracy.


Parę słów niosących moc, kilka subtelnych gestów dłonią i grupa uderzeniowa upadła na ziemię. Głośne zbiorowe chrapanie, będące parodią gregoriańskiego chóru wskazywało na to co uczynił im demon.
Czarnoksiężnik przybliżył się do skalnego leja w którym teraz tkwiło zamczysko i jednym susem wskoczył do środka budowli przez jedno z wielkich, witrażowych okien.

WWWW czasie gdy Baronowa rozmawiała z Centralą, Crow dyskretnie spojrzał w stronę komputera podłączonego do bazy danych. Musiał sprawdzić, co to do jasnej cholery jest ‘guanta’. W wyszukiwarce wyskoczyła pierwsza grafika.

WWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWW

WWWMężczyzna z powątpiewaniem spojrzał Baronowej przez ramie, porównując wygląd jej rozmówczyni ze swoim znaleziskiem. Po odrzuceniu haseł związanych z miastem w Wenezueli, Wookiem uczestniczącym w Wojnach Klonów i gryzoniami zamieszkującymi rejon Amazonii Crow wyłączył bezużyteczne w tej chwili urządzenie.

WWWSzczęśliwie, negocjacje baronowej były krótkie i treściwe. Po zakończeniu połączenia kapitan Srebrnego Wędrowca podziękował kurtuazyjnie za zagwarantowanie bezpiecznego przelotu, po czym ogłosił pełny alarm bojowy. Nie wiedział, czy Catharine miała w systemie więcej popleczników czy wrogów, ale równie dobrze jakiś zbłąkany rajder orków mógłby postanowić ostrzelać Srebrnego Wędrowca tak po przyjacielsku, z nudów. Co prawda najpotężniejszą bronią statku był zamocowany w dziobie laser górniczy, z którego celowanie do ruchomych obiektów samo w sobie było wyczynem, ale baterie laserów przeznaczone do zestrzeliwania odłamków skalnych i meteoroidów mogły w najgorszym razie posłużyć do zestrzeliwania torped. W szczególności w obrębie działania Wisha, gdzie siła eksplozji tych ostatnich była mocno ograniczona.

WWWTak czy inaczej Crow nawet na moment nie zszedł z mostka, a podróż dłużyła się niemiłosiernie. Jak uczy Einstein, kilkunastogodzinny lot w kierunku Foorstin trwał dużo krócej według czasu pokładowego, jednak Srebrny Wędrowiec nie poruszał się wystarczająco blisko prędkości światła, by przelot wydał się krótkim momentem. Cały czas spodziewając się gwałtownego rozbłysku czerwonych świateł alarmowych, Crow spróbował odebrać sygnał jakiejś lokalnej stacji telewizyjnej.

WWWUdało się odnaleźć tylko jedną. Komiksowo narysowana twarz niebieskowłosego młodzieńca, szczerząca zęby i w połowie przesłonięta uniesionym kciukiem, figurowała w narożniku ekranu. Leciał jakiś film o transferze magicznych energii przez odzianych w pomarańczowe szaty mnichów. W momencie gdy pierwsze z nich zaczęły zsuwać się na ziemię, a projekcja zaczęła koncentrować się na technicznych detalach rytuału, Crow zmełł przekleństwo w ustach i wyłączył odbiornik. Akurat na czas, gdyż właśnie podeszła do niego baronowa.

WWW- Crow – widać było, że Catharine chce powiedzieć coś niewygodnego. – Wiem, że Twoje podopieczne potrafią doskonale o siebie zadbać, ale …

WWWSpojrzenie mężczyzny powędrowało za szerokim gestem wykonanym przez baronową. Wskazała przemieszczające się po mostku załogantki. Wszystkie wyglądające na młode i wszystkie odziane w regulaminowy mundur Akademii. Zawierający rzecz jasna białą koszulę i spódnicę powyżej kolan.

WWW- …nie powinniśmy wnosić zapałek do składu benzyny – dokończyła. – Tam gdzie idziemy powinniśmy udać się bez obstawy.

-------------------------

WWWMinęło jeszcze kilka godzin, nim Srebrny Wędrowiec w końcu dotarł do Foorstin. Po wyhamowaniu do bezpiecznej prędkości żagle słoneczne zostały zwinięte, a po przekroczeniu linii Karmana planety włączono silniki manewrowe. Statek przeleciał kilka okrążeni w około niewielkiej planety, pozwalając na schłodzenie kadłuba przed lądowaniem. W końcu osiadł delikatnie na skalistym płaskowyżu (nie chcemy w końcu, by został połknięty przez jakiegoś czerwia) w pobliżu miasta Idirien.

WWW - Populacja 30 000 – encyklopedyczne dane recytował Crow. – Jedyne miasto w tym rejonie i zarazem jedno z zaledwie trzech na całej planecie. Centrum życia Wielkiej Pustyni, słynie z wyścigów Swoopów, górnictwa i handlu kosmicznym złomem.
Rektor zeskoczył z włazu i wyciągnął dłoń, by pomóc baronowej. Ta spojrzała na niego groźnie i z gracją wylądowała na skalistej powierzchni, pozostawiając mężczyznę z wyciągniętą ręką za plecami.

WWW- Dobra dziewczyny, trzymajcie maszynę gotową do lotu – Crow wydawał ostatnie rozkazy. – W razie problemów awaryjny start i w nogi. Jeśli nic nie będzie się działo wypucujcie panele słoneczne.

WWWPo lądowaniu w pustynnym rejonie, Wędrowiec był brunatny bardziej niż srebrny. Załoga wprawnie zabrała się za przywracanie mu właściwej barwy, a rektor wraz z baronową udali się w kierunku wskazanej przez nią spelunki.

---------------------------

WWWPo nieprzespanych godzinach na mostku Crow marzył o zamówieniu kawy. Postanowił jednak nie zwracać na siebie niepotrzebnej uwagi i poprosił o jakiś mocniejszy trunek. Niestety, mimo tego wkrótce jakiś stwór o rogowatej zielonej skórze i twarzy przypominającej pośladki pawiana szturchnął spokojnie sączącego napój mężczyznę. Drugi bywalec knajpy szarpnął ramię Crowa.

WWW- On Cię nie lubi – zachrypiał jednooki mężczyzna o zdeformowanej twarzy.
WWW-Przepraszam – odparł zaczepiony, wracając do swojego drinka.

WWWChaotycy nie dawali jednak za wygraną. Ten o zniekształconej facjacie odwrócił gwałtownie rektora w swoją stronę.

WWW- Ja też Cię nie lubię – mówił coraz bardziej podekscytowany. – Lepiej uważaj na siebie, mam wyrok śmierci w dwunastu systemach.
WWW- Tak, będę uważał – jeszcze raz spasował Crow.

WWWCo uważniejsi czytelnicy spodziewają się zapewne iż w kolejnym ujęciu baronowa Catherine utnie rękę szpetnego obcego. Tak jednak się nie stało. Zaczepiony po raz trzeci przywódca Akademii spokojnym ruchem ściągnął okulary i położył je na kontuarze. Następnie z całej siły uderzył pięścią w świński nos jednookiego.

WWWGdy po kilkunastu minutach spotkał się z Catharine miał podbite oko i poszarpane ubranie. Sam jednak kilka zębów powybijał, a obcego z twarzą tyłka pawiana trzeba było wynieść. Któryś z Chaoticków w barze poklepał Crowa po plecach, akceptując go jako jednego z prawie swoich.
WWW- I jak – zapytał rektor uśmiechając się zawadiacko i wycierając rękawem strużkę własnej krwi – dowiedziałaś się czegoś użytecznego?




Gwiazd dziś trochę naliczyłem,
skóra barwę ma purpury,
Tryton wie, że tu ciekawie ale,
czy nie stoję nadal w miejscu?

Ostatni Juno 2 opuszczali Psio Ligowcy. Użyczyli oni swoich terminali międzygwiezdnym armatorom. Wśród gwiazd kapitanowie statków zaczęli roznosić opowieść o niezwykłej, dramatycznej bitwie stoczonej na orbicie. O dzielnych załogach, które ginęły starając się ratować planetę, o przywódczyni CA, która powstrzymała ostateczną zagładę i o mordercy Zarovie, za którym posłano listy gończe.

Windukind udał się z delegacją w kierunku światów agendy. Tymczasem Tarieth otrzymawszy sygnał o dostrzeżeniu jednego z prototypów ZCM rozpoczął pościg. Psia Liga znając część parametrów statków dała wcześniej rozkaz swym jednostkom dodatkowo przeczesywać przestrzeń w miejscach, gdzie mogłyby zatrzymać się po zapasy. Flota handlowa docierając w o wiele dalej niż ktokolwiek inny nie musiała wreszcie trafić na uciekinierów. Teraz jeden z z najszybszych, nieoznaczonych stateczków, wypełniony dwiema drużynami Kłów pędził na odległą, lodową planetę.

Kiedy Demon-Smok wylądował w przestronym pustym korytarzu, który w tej chwili tonął w mroku, pomimo rzędu ogromnych witraży, które normalnie powinny wpuścić ogromną ilość światła, jednak trudno o takowe kilka stóp pod ziemią, coś zapiszczało pod jego nogą.
Zadziwiony spojrzał na znalezisko, po czym z tego zdziwienia zrobił coś czego nigdy w histori, żaden z demonów Wu Xing nie zrobił...
Podniósł małego gumowego kurczaka z wyświetlaczem LCD
"Co do..."
Kurczak w łapie czarnoksiężnika zagdakał, a na monitorku pojawił się napis.

Gratulacje, dotarłeś do wnętrza Ponurego Zamczyska, odwiecznej siedziby <bacznij!>ANTY-WIP-u<spocznij!> (chwilowo wynajmowane przez uzurpatorów z CA) Jeśli dotarłeś tutaj w wrogich zamiarach, radzimy zakupic pojemnik na dupę, bo jesień średniowiecza to naprawdę bajka w porównaniu z tym co z nią zrobimy. Jeśli dotarłeś tutaj w jakichkolwiek innych zamiarach, gratulujemy. Przeszedłeś pierwszy test na członkostwo. Prosimy się rozgoscić i zaczekać na jedną z osób decyzyjnych. Postaramy się aby czas oczekiwania był jak najkrótszy...

"Wygląda na to, iż nie mają szacunku dla gości, każąc im czekać." Akurat ShenHou na brak czasu nie mógł narzekać. Już miał odrzucić kurczaczka, kiedy migoczący napis znowu przykuł jego wzrok.

Aby się nie nudzić, proponujemy drugi test na członkostwo. Aktywacja za... Tkst urywał się w tym miejscu. Demon-Smok postanowił dać urządzeniu jescze kilka sekund czasu na uzupełnienie tekstu, nim zniszczy ją w swojej dłoni.
...
...
Kurczak był szybszy.



Eksplozja magiczna z detonowanego w ręce kurczaka wbiła potężne cielsko czarnoksiężnika w ścianę.



--------------------------------------------

Raflik przebywający w przestrzeni kosmicznej otrzymał telepatyczny przekaz o próbie włamania. Od ostatniej afery z szturmem na wieżę Dzika stał się dużo bardziej ostrożniejszy. Nie dał po sobie poznać o otrzymaniu kontaku, ale wszelakie działania kierował w stronę jak najszybszego dostania się do Ponurego Zamczyska

Raflik ze złością patrzył na oddalające się Juno 2.

-A niech cię… - w jego głosie mieszała się wściekłość i żal. – Postępujesz wbrew polityce CA. Nie jesteś Chaotykiem.
Wiedźma spojrzała spod oka na swojego generała.
-Bo Chaotycy to tylko instant rozpierdol bez polotu? – zapytała zajadle. – To, że połowie multiuniwersum do szczęścia wystarczy rozjebka i drętwy humor nie oznacza, że to coś wartościowego. Zero polotu i fantazji, a zamiast tego napinanie wymyślonych mięśni i porównywanie rozmiarów.

Raflik nie odpowiedział zagryzając ze złości zęby.

-Jesteś zbyt krótkowzroczny. – westchnęła - Planeta może i jest w całości, ale zastanów się ile straciła przez naszą wizytę. Kiatis, meteory, świątynia, szlak handlowy. Myślisz że kiedykolwiek podniesie się z ruiny? – Chimeria nie oczekiwała odpowiedzi na to pytanie.

-Za czasów Zega…-zaczął groźnie Raflik, ale Chimeria nie dała mu dojść do głosu.
-Za czasów Zegarmistrza straciliście BOZa, ot całe osiągnięcie!
-Zatopiłem Shiroue! – wydarł się z nienawiścią Raflik.
-A potem podkuliłem ogon i ze wszystkimi stateczkami Anty-Wipu spieprzyliście byle dalej. – skwitowała z pogardą.- A potem co!? Zaginiony Ładunek, w którym ostatnie resztki A-W się posypały, porażka ze Zgromadzeniem i w końcu drobne zwycięstwo nad Triuwiratem. Wybacz, ale gdzie ten GENIALNY Anty-Wip?

Raflik nie odpowiedział, jedyne o czym myślał, to czy zregenerował się na tyle, by na miejscu skrócić bezczelną wiedźmę o głowę.

-A może… - ciągnęła okrutnie -…nigdy go nie było?
-Był. – półwampir wycedził ostatnie słowa.
-Albo wszystkim wygodnie było wmawiać wam jacy jesteście wspaniali. Tymczasem wszyscy byliście po prostu słabi. Jeśli coś ma się zmienić to teraz, albo nigdy.

Żadne z nich nie ciągnęło już kłótni. Wymieniali się zaledwie spojrzeniami pełnymi szczerej nienawiści, bo choć Raflik głęboko wierzył w swoje przekonania, słowa Chimerii powoli trafiały do jego świadomości. A to bolało.

W tym momencie wszedł Zarov.

- Witam na pokładzie... Chciałbym pogratulować zniszczenia ostatniego okrętu klasy Hara w znanym wszechświecie, tylko nie wiem komu.

*

Baronowa kręciła na palcu kosmyk kasztanowych włosów.

-Niewiele. Chociaż barman wspominał, że był tu kiedyś koleś z cygarnicą i robił rozróbę. Chyba nawet zaszlachtował jakiegoś orka. Prawdopodobnie nie należy do żadnej ze znanych nam organizacji, musiał więc zostać wynajęty przez nowych graczy. – tu baronowa poważnie spojrzała na Crowa. Nowa, nieznana grupa mogła być niebezpieczna.
-Freelancer?
-Najwyraźniej. I to nie za dwie bułki. Co więcej chodzą plotki, że ZCM napadł na dziewiątą planetę przedzierając się przez WISHa bez najmniejszego problemu.
Rektorowi nie udało się ukryć zaskoczenia.
-Od kiedy ZCM dysponuje takimi możliwościami?
-Nie wiem, ale intuicja mówi mi, że właściwy zakon niewiele ma z tym wspólnego.
Barman podszedł i postawił na stole klarownego drinka w oberżynowym kolorze.
-Na koszt Zapomnianego Kapcia. – uśmiechnął się niepewnie.
-Dziękuję. – uśmiechnęła się uroczo baronowa. Była jedną z najpiękniejszych kobiet w układzie CA i była doskonale tego świadoma. – Są jakieś szanse na więcej informacji? – na stole mimochodem położyła małą, acz pękatą sakiewkę.
Barman położył demonie uszy po sobie i przestąpił z kopyta na kopyto.
-Ja tam nic nie wiem. Ale warto pójść zapytać Durvana. Łatwo go poznacie, to goblin z mordą, że mózg się marszczy. Do tego ma szramę przez pół pyska. Powinien wiedzieć coś więcej, bo stracił rękę przez tego kolesia.
-Wdał się w bójkę? – zapytał Crow.
-Skądże. Durvan to tutejszy złodziejaszek, kradnie drobne rzeczy i akurat wpadło mu w oko jakieś świecidełko wystające z kieszeni przybysza. Chyba właśnie ta cygarnica. Przyszedł tu potem w majakach i zawiniętym kikutem ręki. Bredził coś o tworzeniu nowego świata… ale to takie bzdury… Pewnie nabrał się chłopak czegoś mocniejszego.
Baronowa z Crowem spojrzeli po sobie porozumiewawczo.
-Mimo wszystko skorzystamy z tej informacji. – Baronowa jednym łykiem dopiła drinka i wstała. – Gdzie możemy go znaleźć?
-Prawdopodobnie leży podpity przy tylnim wejściu. – barman skrzętnie zebrał naczynia razem z sakiewką.

*

-W międzyczasie odpowiecie na kilka moich pytań....
-No, no Siergiej. Nie myl współpracy z przesłuchaniem. – powiedziała Chimeria wychylając zawartość czerwonego flakonika. Matowe, wyblakłe do szarości błyskotki powoli nabierały kolorów, podobnie jak wypłowiałe włosy wiedźmy.

Nadajniki przy których siedziała Chimeria nagle wystrzeliły i ze ściany poszedł ciemny dym.
-Mogłabyś nie psuć wszystkiego naokoło? – jadowicie warknął Zarov.
-Nic nie poradzę, muszę się zregenerować. – mruknęła niezadowolona Chimeria. Problem w tym, że za każdym razem gdy odzyskiwała trochę energii magicznej, działające czysto technicznie przedmioty dookoła zaczynały wariować.

-Nieważne. – Zarov przycisnął palce do kącików oczu. – Więc co ciekawego wydarzyło się na Juno?
-Fajerwerki. – wiedźma wyszczerzyła się w uśmiechu.
-I?
-Powiedzmy, że starałam się o ocieplenie wizerunku CA. Może nawet za bardzo.

Zarov nie był do końca zadowolony. Fakt, że odebranie wiedźmy z planety przy okazji dało mu masę ludzi, z których mógł skorzystać, ale przydałoby mu się trochę informacji.

-Niewiele więcej wiem jeśli chodzi o Skałę. – przyznała szczerze Chimeria – Ale Psia Liga wykazała chęci współpracy w odnalezieniu skradzionych rzeczy jako, że oni stracili kryształy stabilium. – uznała, że może to powiedzieć skoro ogólne plotki zaniosły tą wieść już pewnie na sam koniec kosmosu.
-To ciekawe. Czyli grubsza sprawa.
-Z tego powodu bardzo, ale to BARDZO mi się śpieszy na Foorstin. Więc jeśli możesz, to sprowadź proszę tego enigmatycznego gościa na statek, abyśmy mogli porozmawiać w drodze. – Chimeria zauważyła, że i Raflikowi się śpieszy, choć nie była pewna o co chodzi. Czyżby złe wieści? – Ale, kontynuując. Na mój gust ZCM jest zbyt martwy, by za tym stać. Więc dużo grubsza sprawa. Mam z PL małą umowę na potrzeby odzyskania naszych dóbr. Jak tylko będę wiedzieć coś więcej podzielę się z tobą informacjami na temat ko ordynatów złodziei. Ale chcę coś w zamian.

Zarov podniósł w zainteresowaniu brew.

-Współpracy.
-A czy nie robimy tego teraz?
-Teraz starasz się wyciągnąć ze mnie możliwie dużo informacji, co rozumiem. – powiedziała bezpośrednio wiedźma. –Ale to też kosztuje. Wiesz, że mogłam lecieć sama na Juno 2, a jednak zabrałam się z tobą.
-Twierdzisz, że masz ukryty w tym cel?
-Zgromadzeni nie padli daleko od CA. Jest punkt, w którym się spotykamy. – spojrzała porozumiewawczo – A może nawet więcej niż jeden.
-Do czego zmierzasz? – Siergiej uśmiechnął się pod bujnym wąsem.
-Do zagłady skostniałego porządku, który już dawno porządkiem nie jest, a jedynie złudną iluzją, którą ludzie wypełniają sobie ich bezsensowne istnienia wmawiając sobie, że szanują tradycje. Tym wszechświatem trzeba zatrząść, niech zaleje go fala zmian, starzy bogowie upadną, by mogli się narodzić nowi.

Zarov patrzył nie będąc pewien czy wiedźma mówi poważnie czy też po prostu oszalała.

Wiedźma miała plan, który choć wyglądał na karkołomny mógł się ziścić. Ciekawość. Ciekawość popycha ludzi do przodu. A wiedźmę najbardziej interesowało to, czy historia zatoczy koło i tyrański bóg moderatorium zejdzie z niebios, jak wydarzyło się to przed wieloma laty przy Trójporozumieniu.

„Wszakże transcendując poprzysiągł nigdy nie wracać. Czy multiuniwersum powtórzy historię, jak życie zatacza krąg?”

-Sprawa jest prosta Siergiej. Możesz odwieźć mnie do domu i wpieprzać popcorn, albo wziąć udział w wyprawie jakiej multiuniwersum jeszcze nie widziało. Współpracuj ze mną, a świat zatrzęsie się w posadach.

Jaki jest najkrótszy dystans między punktem A i punktem B?
Po cholerę się nad tym zastanawiasz? Zegnij kartkę i niech oba się nałoża na siebie.
autor nieznany

Obiekt ma sto sześćdziesiąt kilometrów długości - w głosie Sirrah pobrzmiewało niedowierzanie. - A na Hellstormie ktoś stwierdził, że to niby ja mam kompleks niedopchnięcia - prychnęła.
- Gdybyś zobaczyła "Legion", zobaczyłabyś wszystkie kompleksy wszechświata - Roevean zmrużył oczy. - Co my tu... rozpieprzona planeta, arhanas w początkowej fazie rozruchu, całkowity brak krismatów, brak jednostek liniowych, zero myśliwców, jeden ciężko uszkodzony krążownik w doku, ludzka korweta również w doku, cholera, nawet nie ma żadnych transportowców... ta sprawa zaczyna śmierdzieć coraz bardziej. I na cholerę im ludzie? Z tego, co pamiętam, shivianie ledwo tolerowali Imperium, a gdy Faroo nie patrzył karmili nimi rdzenie swoich statków.
- Może o to chodzi?
- Zarov chce znowu zacząć tworzyć zombie? I ładować je do tych swoich łajb? Nie sądzę, żeby był na tyle głupi. Wiedział, co działo się z imperialnymi dragonami... chyba, że...
- Udało mu się ominąć blokadę psychiczną.
- A krążownik przejął resztki ich rozwalonych okrętów i teraz jesteśmy tutaj - zastanowił się. - Są więźniami - powiedział, chociaż wydawało się to średnio oczywiste.
- Jedna z sond zgłosiła próbę skanu.
- W trybie przypadkowej trajektorii? Niemożliwe. Sensory stacji?
- Nie, ludzki okręt. Sposoby próbkowania sygnałów zdecydowanie wykluczają jakąkolwiek ingerencję shivian, bo już dawno by nas odkryli. Starają się trafić na czuja. Kolejna próba.
Mężczyzna skrzywił się.
- Czyli wnioski szlag trafił. Współpracują mimo wszystko.
- Może to jakiś szerzej zakrojony plan, w którym chodzi o zemstę?
- Gorzej. Tutaj chodzi o pieniądze.
- Pieniądze?
- Tak, każdy inny starałby się zaszkodzić wrogowi, który na twoich oczach wyrżnął ci załogę, nawet wśród ludzi to jest normalne.
- Ale przecież oni są ludźmi.
- Nie Sirrah, oni są najemnikami.
- A to znaczy, że...
- Mają coś, czego shivianie chcą - tym razem on dokończył za nią. - Być może nie trzeba będzie...
Podeszła do niego i położyła rękę na ramieniu, przymknęła oczy.
- Korweta opuszcza dok.
- Dajmy im przedstawienie więc.



dwadzieścia minut wcześniej

Pokład korwety "Freya"
Orbita geostacjonarna planety Khaj’Litt
21:19 czasu pokładowego

Miarowy odgłos kroków odbijał się echem w plątaninie wąskich korytarzy w samym sercu fregaty najemników. Stukot wojskowych magnetycznych trepów mieszał się z krótkimi, przypominającymi wystrzały uderzeniami szpilek. Tym razem szli ramię w ramię. Hybryda i człowiek.
Okręt drżał. Monstrualna konstrukcja wisząca nad Khaj' Litt budziła się po wielu latach letargu, a obie zadokowane jednostki - krążownik i korweta - odczuwały jej mechaniczny oddech. Kolejne sekcje, podsystemy i linie produkcyjne przyjmowały pierwsze od wielu lat polecenia i kolejno rozpoczynały testy diagnostyczne. Sieć głębokich intersekcji w chropowatym pancerzu stacji wypełniła opalizująca czerwień. Energetyczna posoka powoli rozprzestrzeniała się po ogromnym kadłubie, a wraz z nią budziły się do życia skomplikowane struktury przekaźników energii, uśpione sieci teleportów, dawno zapomniane podstacje konstrukcyjne, doki remontowe, fabrykatory części oraz komory dostosowawcze. Ożyły kanały transportowe, przewożąc na pokład Scylli pierwszych gości. Dwustu ludzi, śpiących spokojnym snem stazy. Jeszcze ludzi, czy już bezwolne marionetki w rękach tej bladej suki...?
Zatrzymali się przed drzwiami mesy. Tym razem korytarz nie był opustoszały i Eris miała okazję zauważyć przemykających oboj niej najemników. Hybrydę zaskoczyła śmiałość, z jaką ci ludzie spoglądali jej w twarz. W tej chwili była ich panią życia i śmierci. Jednym myślowym poleceniem mogła nakazać Scylii zniszczenie Frei... a jednak ci ludzie patrzyli na nią hardo, bez strachu do którego zdążyła już się przyzwyczaić. Mijali właśnie zbrojownię. Barczysty najemnik w bojowym kombinezonie spojrzał na nią wyzywająco spod zabytkowych okularów przeciwsłonecznych. Nagle jego wielka, opancerzona dłoń obrała kurs zbliżeniowny z pośladkami hybrydy.
- Nie radzę, Cole - Steiger westchnął tak, jakby przerabiał podobne sytuacje co tydzień - Miejże trochę szacunku dla gości. Dłoń olbrzyma zatrzymała się kilka centymetrów od zgrabnego tyłka. Eris nie potrafiła ocenić, czy marine miał tak dobry refleks, czy Steiger pomógł mu odrobinę telekinezą. Wielkolud nazwany Cole skłonił się z gracją nietypową dla człowieka swojej postury i posłał hybrydzie szeroki uśmiech. Po chwili zniknął za pancernymi wrotami zbrojowni.
- Zdaje się, że uratował pan jeden nędzny żywot, kapitanie Steiger - zacięte wargi hybrydy uniosły się w oszczędnym uśmiechu. - Przyznaję, że jednej rzeczy nie rozumiem. Od naszego pierwszego spotkania nie minęło sześć godzin. Pan i pańscy ludzie znajdujecie się w sytuacji dość... mocno ograniczającej wachlarz dostępnych wariantów działania. Ponieśliście straty, i to znaczne. Według schematów zachowań typowych dla waszej rasy, na pańskim okręcie należałoby się spodziewać paniki, buntu lub przynajmniej rezygnacji i przyjęcia postawy poddańczej w nadziei na uratowanie życia.
- Ech, cholera. Kiedyś byliście zajęci rozpierdalaniem wszystkiego co nie jest czarno-czerwone. I takich was lubiłem. Konkretna rasa która wie, czego chce. Tam, gdzie się pojawialiście, można było zarobić krocie. - Steiger westchnął, wizualizując sobie swoje najlepsze momenty za sterami myśliwca. - A teraz co, nagle interesuje was psychologia ludzi? Podpowiem tylko tyle, że wyrażenia "schematy" i "najemnicy" zwykle nie chodzą w parze. Chyba, że do grobu.
Dotarli do celu. Lewe skrzydło drzwi płynnie wsunęło się w ścianę. Prawe potrzebowało kapitańskiej motywacji w postaci solidnego kopniaka w okolice serwomechanizmu. Mesa miała kształt okrętu, którego centralnym punktem był również okrągły stół. Dyskretne lampki impulsowe podświetlały kontury mebli, sufit natomiast zrobiła dziwna figura o ostrych, kanciastych rysach. Eris zmrużyła oczy na widok zachowanego praktycznie w całości dziobu shivańskiego myśliwca klasy Titrari.
- Proszę się czuć jak u siebie w domu - Steiger uśmiechnął się i wskazał gościowi miejsce. Ferroplastyczny fotel natychmiast dopasował się do kształtu ciała hybrydy. Iście modelowego kształtu. Garret z trzaskiem wyłamał palce i usiadł przy stole naprzeciwko Eris. Środkowa cześć stołu powoli zapadła się do wnętrza mebla, a po chwili powróciła na swoje miejsce z się z butelką złotego napitku i dwoma szklaneczkami.
- Jak mniemam moja wiedza o okrętach ZCMu nie są jedynym powodem, dla którego chciała pani rozmawiać. Pewnie będziemy musieli poświęcić słówko wydarzeniom w systemie CA, których zapis przybył całkiem niedawno wraz z waszą sondą zwiadowczą - najemnik sprawnie napełnił szklaneczki - Proszę darować sobie zaskoczoną minę... przechwytywanie danych i enkrypcja to takie nasze najemnicze hobby.
Wypili pierwszą kolejkę. Steiger ze smakiem, hybryda z ciekawości. Sens toastu "Twoje zdrowie!" do końca pozostał zagadką dla fizycznie nieśmiertelnej i niewrażliwej na choroby Eris.



Mostek korwety "Freya"
Orbita geostacjonarna planety Khaj’Litt

Czerwona kropka na kulistym displeju sensorów żyła zaledwie jedną dziesiątą sekundy. Sensory korwety miały problemy ze skanowaniem w pełnej rozdzielczości znajdując się praktycznie wewnątrz shivańskiej Scylli, która w tym momencie była niczym innym jak rozpoczynającą pracę fabryką. Setki źródeł energii i nieustanny ruch coraz to nowych serwosystemów stacji działał jak jedna wielka sfera zagłuszania.
To jednak wystarczyło, żeby Benedict Ocano przestał grać w Space Invaders, skierował cztery sondy w miejsce gdzie pojawił się sygnał i zaczął węszyć.
- Ktoś wpadł do nas z wizytą - mruknął poirytowany, ustawiając bardziej efektywny układ sond. - Tylko nie mogę kurwa złapać namiaru. Vik, analizator taktyczny zdążył to liznąć zanim wyparowało?
Vikkta jak zwykle siedziała z jedną nogą zalotnie założoną na drugą i żuła pakiet energetyczny. Co jakiś czas rozlegał się trzask balonów gumowatej substancji.
- Gówn... oho, pospieszyłam się - roześmiała się, odczytując dane. - Masz do wyboru: wrak myśliwca klasy Angel, chmurę pyłu po kolizji asteroidów klasy XS, albo dorodny okaz khalorskiego gwiezdnego pełzacza. Ah, uważaj, jest jeszcze adnotacja, że pełzacz może być w ciąży. Ogłosić alarm bojowy?
- Vik, słonko, ja się na poważnie pytam - warknął najemnik. - Jeśli zaraz zwali nam się na głowę jakaś flota wolałbym nie być uwięziony w bebechach tej przerośniętej planetarnej pijawki.
- Nie wiesz, co mówisz, Ben - włączył się Johann Niven, odpowiedzialny na "Freyi" za kontrolę uzbrojenia. - Przez ostatnią godzinę nic innego nie robię, tylko skanuję wyposażenie naszego przytulnego gniazdka i mogę ci powiedzieć jedno - ta stacja potrafi samodzielnie zmielić flotę dreadnaughtów. I to nie przemęczając się zbytnio. Widziałeś, co potrafią ich krążowniki. Pomnóż to przed odpowiedni rząd wielkości, uzupełnij o samozaopatrujące się fabryki i masz mniej więcej obraz Scylli.
- Nie lubię siedzieć w zamknięciu, Niv. Zwłaszcza, jeśli to zamknęcie specjalizuje się w wysysaniu z otoczenia wszystkiego co wartościowe i przerabianiu tego na shivańskie okręty. Bo widzisz, ja czuję się cholernie wartościowy i dobrze mi z tym - Ocano wykonał ostatnią roszadę wśród sond zwiadowczych, po czym zmarszczył brwi. - Vikkta, ten twój khalorski pełzacz urósł i zaczyna zbliżać się do stacji. Sądząc po przyspieszeniu, zamontował sobie w rzyci silnik jonowy siódmej kategorii.



w międzyczasie

Z niszy startowej krążownika gwiezdnego klasy lancryer oderwał się jeden z myśliwców naglarfar i na pełnej mocy silników wypruł do przodu. Komputer przeliczył dane skoku, zabrzęczał w symtakcie i Roevean machnął ręką nad ikoną rozruchu. Statek jakby zatrzymał się w miejscu, zamigotał i zniknął. Zniknął również z ekranów korwety. Lancryer, do tej pory niewykryty, również zadrżał w pseudoruchu, ale trajektoria, którą Sirrah ustawiła przerzuciła go bliżej w stronę shiviańskiej stacji. Kadłub wychynął zza tarczy słońca, ale heliosfera skutecznie tłumiła wszelkie sygnały emitowane przez okręt.



Mesa korwety "Freya"
Orbita geostacjonarna planety Khaj’Litt

Planeta - zadumał się Steiger - Zdarza się. Mojemu wujowi, niech sobie pani wyobrazi, Sy'khanie podpierdolili hoovera. W trakcie jazdy. Przy pełnej prędkości. Niewykluczone, że mieliście pecha trafić na kurewsko zaawansowanych technologicznie Sy'khaanów.
Gdyby spojrzenie mogło zamrażać, Garret Steiger zakończyłby żywot w mesie własnego okrętu jako stylowa lodowa rzeźba.
- Wracając do konkretów... tak, chyba będę w stanie wam pomóc. W pewien sposób mam wobec was dług wdzięczności. Nie, nie za jakieś banalne uratowanie życia - przerwał kobiecie, która już zbierała się do zabrania głosu. - Tutaj możemy się licytować - gdyby nie ja, pani krążownik zostałby rozbity na miazgę przez tego cholernego maga w pasie asteroid. Przy okazji - udało się wam wypompować coś z resztek?
- To jest temat na osobną rozmowę - odparła chłodno hybryda - Jeśli uda nam się ustalić warunki współpracy.
Gdzie się podziali starzy Shivanie, dla których wszystko było czarne, albo... czerwone. Dyplomacji im się, kurwa, zachciało - mruknął w myślach i dopił swoją szklaneczkę jednym głębokim haustem.
- A więc chcecie, żebym użył moich kanałów i znajomości do znalezienia waszej... skradzionej planety - najemnik z trudem powstrzymywał śmiech. - Która, sądząc po śladach, odleciała ciągnięta przez kogoś jak balon na sznurku.
- Chyba, że jest pan w stanie zaproponować kogoś lepszego, kapitanie - Eris zmarszczyła brwi, lekko poirytowana dobrym humorem najemnika - Ale wtedy pan i pańska załoga staniecie się zbędnym balastem.
- Był taki jeden! - Steiger pstryknął, jakby sobie coś przypomniał. Trunek obudził w jego oczach drapieżne ogniki - Nazywał się Philip Marlowe. Tak, ten to potrafił rozplątać najbardziej zamotane sprawy. Ale obawiam się, że biedaczysko od dawna nie żyje. A może nawet nigdy nie istniał? Sam już nie wiem...
Zza uśmiechniętej maski wyjrzały spokojne, pewne siebie oczy doświadczonego najemnika.
- Urządzając swoją bezsensowną szopkę w pasie asteroid zmiotłaś dwa moje okręty. To niewiele - w dokach "Szponów" mam jeszcze dwa tuziny fregat i korwet. Drugie tyle wykonuje zlecenia w okolicznych systemach. Ale to kropla w morzu, jeśli macie zamiar mierzyć się z kimś, kto posiada jednostki zdolne to przemieszczania planet. To wystarczy do rozpoczęcia poszukiwań. I to niezbyt dokładnych.
Eris skinęła głową, dając znak aby kontynuował.
- Widzę, że brakuje wam jednostek. Dopiero zabieracie się za odbudowę floty. Stworzenie siły na tyle licznej, żeby prowadzić skuteczne poszukiwania, i na tyle dobrze uzbrojonej, żeby mierzyć się z przeciwnikiem zdolnym ot tak sobie ukraść wam planetę, zajmie wam sporo czasu. A ja mogę odświeżyć pewne znajomości z dawnych czasów. Przycisnąć niektórych ludzi. Sprawdzić pewne miejsca... Zawęzić obszar poszukiwań.
- Dokładnie tego od pana oczekuję, kapitanie Steiger.
- A ja oczekuję wynagrodzenia. Stosownego do stopnia trudności zadania.
- Czego pan chce? Pieniędzy?
Steiger przeciągnął się w fotelu, zawiedziony propozycją hybrydy. Dziewczyna była jednak bardzo schematyczna.
- Pieniądze są miłym dodatkiem, który zapewne ucieszy większość mojej załogi. Pod warunkiem, że mówimy o astronomicznych sumach, ale w temacie astronomii akurat wy, Shivanie, zawsze byliście nieźli. Ale tak naprawdę interesuje mnie technologia. Technologia okrętowa, jeśli mam być precyzyjny.
Steiger wyprostował się i spojrzał hybrydzie prosto w oczy. Były nieprzeniknione jak zawsze, zimne i również wpatrzone w niego. Nie był w stanie nic wyczuć, a nie chciał wspomagać się psioniką.
- Krystaliczna materia, torpedy rozpierdalające okręty od środka, kosmiczny piorunochron... zdaje się, że to podstawowe uzbrojenie pani krążownika? Chcę położyć na tym swoje zachłanne łapska. Oczywiście na wyłączność.
Kobieta już miała odpowiedzieć, gdy nadeszła wiadomość. Otrzymali ją prawie jednocześnie, choć psioniczny przekaz świadomości roju był o ułamek sekundy szybszy niż przytłumiony głos wmontowanego w czaszkę komunikatora. Spojrzeli po sobie i bez zwłoki ruszyli do centrum bojowego.



[Status aktywny. IMD uzbrojone, namiar na razie słaby. Podejście od rufy ludzkiego okrętu], powiedział mężczyzna. Myśliwiec trochę rzucał, bardziej niż ferrox, na którego bazie został zbudowany, ale mniej niż imperialny lansjer.
[Przyjęłam], zabrzmiał w głośnikach głos Sirrah, lekko zniekształcony, kiedy krążownik dokonywał przeskoków, zbliżając się do stacji.
[Staraj się trzymać jasnej strony planety.]



Mostek korwety "Freya"
Orbita geostacjonarna planety Khaj’Litt

Dwie minuty dwadzieścia jeden sekund od wykrycia obiektu. Zmełł w ustach przekleństwo. Zardzewieli. Albo zignorowali zagrożenie. Powinien mieć meldunek przynajmniej minutę wcześniej. Pewnie poczuli się bezpiecznie we wnętrzu tego shivańskiego molocha. Kurwa, nawet nie wiemy czy oni są do końca po naszej stronie, a załoga już czuje się jak na pierdolonych wczasach - Steiger obiecał sobie w duchu solidnie opierdolić obsadę mostka.
- OK, misiaczki - powiedział zająwszy miejsce się na fotelu kapitańskim. - Ktoś przyleciał nas odwiedzić. Nie wiemy kto to, ale po tym, co przeżyliśmy w ciągu ostatnich godzin nie robiłbym sobie większej nadziei na przyjazną pogawędkę. To jakaś mała, zwinna pchełka z dobrym maskowaniem. Po ludzku - jednostka zwiadu. Musimy to sprzątnąć, zanim zdąży zebrać dane i spieprzyć w podprzestrzeń, chociaż mając prawie dwie i pół minuty pewnie zdążyli już zbadać każdą jebaną śrubkę shivańskiej instalacji - ostatnie słowa wycedził lodowato w stronę Bena i Vik.
Do momentu pełnego uruchomienia linii produkcyjnych Scylli Freya była jedyną jednostką zdolną odnaleźć i neutralizować zarówno większego, jak i mniejszego przeciwnika. Prośba Eris o sprawdzenie podejrzanego impulsu w bezpośrednim sąsiedztwie stacji nie była dla Steigera żadnym zaskoczeniem. Plazmowe działa strumieniowe, wyrzutnie rakiet oraz poczwórne baterie laserowe stanowiły bardzo niemiłą niespodzianką dla każdego, kto oceniłby jednostkę po jej wielkości. Zaskakujący arsenał był zawsze mocną stroną najemników.
- Silniki... aktywne. Nawigacja... aktywna. Sensory... aktywne. Uzbrojenie - odbezpieczone. Wszystkie systemy sprawne.
Smukły kształt opuścił mroczny dok Scylli i zaczął gwałtownie przyspieszać.
- Zbliżamy się do ostatniej znanej lokacji celu - zameldował Ocano. - Skoro już tu jesteśmy, zbierzmy na pokład sondy. Może wyciągniemy z nich więcej danych.
- Czemu nie... Hamowanie impulsowe na czas trzy, dwie sekundy, Vik, złap je promieniem ściągającym - rozkazał Steiger. Palec dziewczyny musnął panel kontrolny konsoli uzbrojenia, gdy pierwsza z sond rozprysnęła się niczym metalowy arbuz. Sekundę później eksplodowała kolejna.
- Kurwa...
Steiger nie miał zamiaru czekać aż skończą się sondy. Korweta szarpnęła lekko, kiedy komputer nawigacyjny oddał pełnię władzy w ręce kapitana. Zmęczyła mnie ta dyplomacja... pomyślał. Czas na zabawę w starym, dobrym stylu.
"Freya" wywinęła ciasną pętlę, kierując się w stronę domniemanego zagrożenia.



Myśliwiec wychynął z przeskoku trochę przedwcześnie. Korweta właśnie ściągała sondy. Roevean odpalił standardową K-K, ale zapalnik nie zadziałał i rakieta tylko siłą innercji rozbiła ludzki obiekt. Drugą sondę przeorał ogniem z działek. Okręt zaczął wchodzić w ciasną pętlę, naglarfar skorygował lekko kurs i na na pełnym ciągu przeleciał tuż przy lewej burcie, gdzie lekko zamazany majaczył się napis "Freya". Wszedł w korkociąg włączając aktywny skan. Dane na temat tarcz i kadłuba wrogiego okrętu spłynęły wprost do symtaktu. I już oddalał się przygotowując do następnego przelotu.
- Szefie - krzyknął Ocano. - Trafił pan w dziesiątkę! Jednoosobowy statek, prawdopodobnie myśliwiec dalekiego zasięgu, technologia nieznana, sygnatura nieznana, namierzam...
- Mów do mnie Ben! - Steiger wychodził z pętli starając się dotrzymać kroku mniejszemu statkowi. - Gdzie ten namiar?
- Komputer ma problem z właściwym uchwyceniem celu. Dobra mam...
Ożyły działa korwety, wysokoenergetyczne ładunki pomknęły w stronę myśliwca, ale trafiły w pustkę.
- A żeby cię, kurwi synu! Zniknął!
- Co? Aktywne maskowanie bojowe?!
- Na to... Kurwa, jest z drugiej strony!
- Dawaj namiar - kapitan zredukował moc i w ciasnym, podwójnym skręcie, nie czekając na dane od podwładnego, odpalił rakiety.
Roevean za sterami myśliwca mało nie władował się prosto w rufę okrętu, pociągnął drążek do siebie i świecą wyprysnął ponad kadłub korwety. Steiger przewidział to kierując "Freyę" wprost na tył naglarfara.
[Dobry jest], powiedział w symtakcie.
[Ściągnij go bliżej planety.]
- Vik, status strumieniówki?
- Pełna moc!
Promień działa strumieniowego pomknął w stronę zygzakującego statku, który raptownie odwrócił się o sto osiemdziesiąt stopni na pełnym ciągu. Strumień energii liznął górny statecznik i przeorał prawy silnik, rzucając statek Roeveana w niekontrolowany korkociąg.
Symtakt rozjarzył się na czerwono, kiedy sztuczna inteligencja zarządzająca mechanizmami myśliwca zaprotestowała przeciw olbrzymiej dawce energii, którą musiała pochłonąć i skomasować. Mężczyzna zbył ją burknięciem, walcząc ze sterami starał się wyrównać lot i jednocześnie unikać miotającego się promienia. Na chybił trafił wystrzelił jednego IMDka, nie trafił, ale nuklearna eksplozja stu gram AM6 oślepiła na chwile czujniki ludzkiego statku. Przeliczył skok i myśliwiec dokonał translokacji za rufę korwety.
- Co to było? Atomówka?
- Nie wiem, kurwa, nieważne, pilnuj celu!
- Zniknął znowu, nie, jest za nami.
"Freya" ponownie wykonała zwrot, wsiadając na ogon zygzakującego myśliwca.
[Dobra, dosyć zabawy], Roevean uzbroił trzy IMDki wprowadzając zeskanowane z korwety dane. Nakazał komputerowi przeliczenie kolejnego skoku, ponownie za rufę korwety i jego ręka zawisła nad ikoną [Sirrah?]
[Już.]
- Teraz nam się nie wywinie - Steiger wdusił przyciski zwalniające rakiety i uruchomił lasery. Trafiły w pustkę, bo naglarfar zniknął. Znowu. Pojawił się natomiast kadłub znacznie większego statku. - Kurwa, odpalajcie strumieniówki! Namiar!
- Znowu zniknął! Nie mam nic na skanie!
- To wyjrzyj durniu przez okno!
- O kurwa...
- Przygotować się na impakt! - kapitan pociągnął drążek do siebie, dziób uniósł się ponad zbliżającego się lancryera. - Pełna moc na przednie tarcze!
- Myśliwiec z tyłu!
Celownik zalśnił zielenią. Roevean zwolnił rakiety, które wyskakując z wyrzutni zniknęły, materializując się tuż przy tylnych osłonach zredukowanych na rzecz przednich tarcz. Pierwsza przeciążyła generator i lekką mętna zasłona opadła, druga eksplodowała trochę ponad rufą rzucając korwetę w stronę krążownika a trzecia wryła się w zespół napędowy, który momentalnie wyparował. Pozbawiony napędu okręt siłą rozpędu wbił się majestatycznie w przednie tarcze HSC Temporis Semperrum. Z uszkodzonych przewodów, które nie wyparowały w wybuchu antymaterii numer 6, uciekało powietrze.
- Tośmy se polatali - Steiger podnosił się właśnie z podłogi, mostek pogrążył się w ciemnościach gdzieniegdzie rozświetlanych snopami iskier z rozwalonego okablowania. Po chwili włączyło się zasilanie awaryjne, czerwona poświata zasnuła pulpity, ekrany i displeje. Spojrzał przez główny wizjer okrętu, oprócz dziwnie zakrzywionego kawału metalu, należacego zapewne do obcego statku, zobaczył również unoszący się obcy myśliwiec z przetrąconym statecznikiem.
- Co do kur... - Vikkta spojrzała na panel łączności. Zalśnił feerią świateł, gdzieś sypnęło iskrami, widać przepalił się kolejny układ. - Połączenie.
Kapitan oparł się o fotel, z którego wcześniej spadł.
- Daj na główny.
Holodisplej śnieżył przez chwilę, obraz powoli się wyklarował i Steiger zobaczył twarz czarnowłosej kobiety. Człowieka.
- Miło, że wpadliście - powiedziała trochę metalicznie, gwałtowne sprzężenie przelało się przez mostek, widać usmażyły się też obwody dźwiękowe. - Powiedziałabym, że macie natychmiast wyłączyć napęd, ale jak widzę, wasze silniki są w powijakach.
- Eee - zaczął Garret Steiger, ale już po chwili wskoczył w dobrze wyćwiczoną rolę. - Państwa nie ma w domu, czy coś przekazać? - w głębi ducha aż się gotował. - Rozwaliliście mi okręt.
- To samo byś zrobił z myśliwcem, którego ścigałeś.
- Załoga...
- W sekcji napędowej nie było nikogo - spojrzała gdzieś w bok, a kapitan zauważył, że myśliwiec unoszący się przed dziobem zniknął. Znowu. - Nie martw się, my nie porywamy ludzi, żeby robić z nich zombie. Mniejsza zresztą z tym, czas ucieka, tak samo jak wasze powietrze.
- Czego chcesz?
Machnęła ręką. Poczuł lekki zawrót głowy i ucisk w brzuchu. Mostek zniknął zastąpiony małym pomieszczeniem. Ściany, sufit i podłoga pulsowały zielonkawą poświatą, nie było drzwi.
- Informacji - stała tuż za nim.

post powstał w swoistej współpracy z Psychem

Zaczynał mieć tego wszystkiego po dziurki w nosie. Zlecenie zleceniem, cierpliwość nigdy nie była jego cnotą gdy przychodziło do działania. To tłumaczyło umiarkowane sukcesy w Sztuce. Z drugiej strony adhd przydawało się z innych względów. Ot, choćby motywowało do wykształcenia wielu talentów.
Ileż można latać w kółko.

===

Skomplikowany splot liny zwisał z sufitu ciasnej celi.

Pustej.

Wraz z więźniem nogę dały jego ruchomości, spora część inwentarza jednej ze zbrojowni i jakakolwiek wiedza gdzie jeden wyrośnięty drow może się podziewać.

Ah, wcięło też dwie gaśnice.

- Nie przepadam za popcornem – Zarov odpowiedział wiedźmie.
- Mam to rozumieć jako zgodę na współpracę.
- Tak. - Sergiej po chwili namysłu dodał – Wypadałoby uczcić naszą współpracę czymś mocniejszym niż tylko słowa. - - - Transportowiec powinien mieć jeszcze zapasy kilku lepszych trunków.
- Innym razem ochlejusie, naprawdę spieszy nam się. - niecierpliwym tonem głosu oznajmiła wiedźma.
- Ech.. znów przyjdzie pić do lustra. - udawany smutek w głosie Zarova szybko wyparował. - Mam coś dla ciebie.
Na lewej dłoni Sergieja zaczął materializować się niewielki obiekt kształtem przypominający urządzenia którymi wczesnej obdarzył Chimeirę oraz orki.
- Kolejny nadajnik?
- Komunikator. - poprawił przywódczynie CA – Jak działa i co robi chyb anie muszę tłumaczyć.
Chimeria wyrwała z dłoni Sergieja przedmiot.
- Kiedy przeniesiesz nas na Fors... - postać wiedźmy jak i Raflika właśnie znikały w błysku teleportu. Ostatnia rzecz jaka widzieli na pokładzie transportowca Zgromadzenia był machający im na pożegnanie Zarov.

------------------------------------------------------

- I co tam mamy? Wiedźma była tak łaskawa odstawić nam pokaz mocy. - Kiedy tylko goście opuścili pokład transportowca Zarov na głos odezwał się. Strumień informacji spłynął do świadomości Zarova.
- Pięknie – zebrane teraz jak i wcześniej dane układały się w jeden spójny wzór.
- Wyszukaj podobnego schematu wśród naszej trzódki. Przy okazji uśpij cały ładunek. Nasz kolejny gość nie powinien zbyt dużo widzieć. Wewnętrzne czujniki maja być też ustawione na pełna moc. Chce wiedzieć wszystko o możliwościach naszego drogiego gościa z Agendy.

Zarov nie wiedział z kim będzie miał do czynienia. O Agnedzie miał jedynie mgliste pojęcie, a wiadomości o jej członkach praktycznie żadnych. Patrząc z perspektywy kontaktów z innymi frakcjami multiwersum mógł w 80% spodziewać się istoty obdarzonej magią.
- Satsuki... Satsuki... Imię, przezwisko, czy stopień oznaczający pozycje w hierarchii Agendy? - Sergiej pogładził wąsy – Brzmi kobieco, ale cholera wie tych odszczepieńców. Od nadmiaru nadprzyrodzonych mocy niektórym się w dupach poprzewracało.

Zarov polecił rdzeniowi przygotować miejsca na wizytę przedstawicielki Agnedy, a sam udał się do wnętrza transportowca. Miało być miło i kalmeralnie. Gdzieś na pokładzie powinno być jeszcze kilka skrzyń z racjami żywnościowymi oraz ukrytymi na czarną godzinę zapasami co lepszych alkoholi.

------------------------------------------------------

- Nieźle, całkiem kurwa nieźle! – Sergiej popatrzył na rezultaty. W środku pomieszczenia stał masywny dębowy, zdobiony stół. U jego szczytów stały równie bogato inkrustowane dwa krzesła. Mrok pomieszczenia rozstawiały ustawione na blacie stołu świece, przestrzeń między nimi gęsto wypełniały tace z jedzeniem oraz butelki rożnego typu trunków.
Przy odrobinie szczęścia wysłanniczka Agendy nie powinna zauważyć ze niemal wszystkie produkty to wysokiej jakości ale jednak syntetyki.

------------------------------------------------------

Sfera z Zarovem na pokładzie zbliżała się do miejsca spotkania z Satsuki. Sergiej wpatrzony w czerń kosmosu zastanawiał się co też myślał domonikański inkwizytor pisząc "Młot na czarownice".