Multiworld 夏会議2017 - streszczenie

Tu dowiesz się o wszystkich spotkaniach i zjazdach mających miejsce w realu.

Moderator: Chimeria

User avatar
Crow
Posts: 2584
Joined: Fri Aug 29, 2008 10:51 am

Multiworld 夏会議2017 - streszczenie

Post by Crow »

26.IX, wtorek

Po wylądowaniu w Naricie bez problemu dostaliśmy nasze JR Passy i najbliższym Shinkansenem pojechaliśmy do Tokyo. Nieco jeszcze śnięci po locie udaliśmy się zwiedzić okolice Pałacu Imperialnego.

Wschodni ogród był całkiem ładny, choć w porównaniu do ogrodów, które mieliśmy zobaczyć później, wypada raczej blado. Najbardziej w mojej pamięci zapadły gigantyczne pajęczyny, z pająkami wielkości pięciozłotówki. Przy naszym wzroście trzeba było uważać na głowy, gdyż pajęczyny były w nienaruszonym stanie również nad ścieżkami. Najciekawsze we wschodnich ogrodach były jednak kolibry, które później w jednym jeszcze tylko miejscu udało się dostrzec Noire. Muszę przyznać, że nie wiedziałem, że kolibry są aż tak małe – niewiele większe od wyżej wspomnianych pająków. Na koniec zwiedzania wschodnich ogrodów znaleźliśmy mapę, pokazującą, iż całkiem niemały teren parku był w przeszłości zajęty przez pałac. Teraz ostały się jedynie fundamenty baszty i kilka wież wartowniczych. W jednej z nich mieliśmy po raz pierwszy okazję zetknąć się z obowiązkiem ściągania butów. Brało się je w foliową siatkę i przenosiło kilkanaście metrów na drugą stronę zwiedzanego obiektu. Nie wiem, ile z nich było wielokrotnego użytku (my dostaliśmy nowe), ale potężne ilości zużywanych jednorazowych toreb były jednym z zaskoczeń powtarzających się do końca naszego wyjazdu.

Słoneczko przygrzewało, a w drużynie dało się dostrzec pierwsze oznaki głodu. Udaliśmy się więc na obiad do jednej z restauracji przy Marunouchi, omijając zwiedzanie zewnętrznej części parków imperialnych. Wszyscy zdecydowaliśmy się na porcję Tonkatsu i choć gospodarze wydawali się być nieco przestraszeni naszą obecnością, obyło się chyba bez większych nieporozumień.

Po posiłku party zdecydowało się ominąć kolejną pozycje na naszej liście – zwiedzanie Ginzy – i udać się do znajdującego się w Akihabarze hotelu. Po zakwaterowaniu udaliśmy się na pierwszy arcade z sesją bębnów Taiko i zakupy pierwszych pamiątek. Bezskutecznie szukaliśmy hobby-lobby, ale nie znaczy to, iż brakowało innych sklepów zorientowanych na fanów japońskiej kreski. Ku mojemu zdziwieniu sklepy zdominowane były przez … OnePiece. Zaskoczyła mnie też stosunkowo duża ilość produktów z KanColle i Fate Go. Całkowity brak natomiast upominków z bardziej klasycznych pozycji, na których się wychowywałem.

Po zamknięciu sklepów z gadżetami, Noire namówiła nas na odwiedzenie Maid Cafe. Było to na pewno, miau miau, przeżycie. Po wejściu do lokalu nasze nozdrza uderzył charakterystyczny dla alkoholowych mordowni i odrobine lepiące się od rozlanych trunków stoły. Wrażenie było na tyle silne, że leżące na podłodze kubły, służące jak się później okazało do przechowywania bagażu odwiedzających, mają za zadanie uchronić nasze maido przed koniecznością zmywania co chwila podłogi. Poza kubłami, wystrój sali bardzo prosty – zwykłe krzesła, proste stoły i bar jak w szkolnym sklepiku. Zawsze wydawało mi się, że ‘maid cafe’ robione na konwentach w Polsce są bardzo ubogie, ale okazuje się, że poza brakiem dużej ilości trunków, nie odbiegają one tak bardzo od oryginału. Zdaje się, że cały biznes funkcjonuje nieco podobnie do klubów ze stripteasem – chodzi o to by klienta wyprowadzić ze stanu trzeźwości, a potem namówić na zakup szampana z wieloma zerami w cenie. Mimo to – pokój w którym zostaliśmy ugoszczeni był pełen. Oprócz creepy kolesia, którego spodziewalibyśmy się w takim miejscu spotkać, były też jakieś dziewczyny które przyszły na plotki, wielu innych lokalsów, a w końcu – na imprezę wbiła się kilkunastoosobowa grupa z jakiegoś korpo.

Punkt 23 Akihabara zamiera. Efekt jeszcze bardziej przybijający, niż w Gdańsku – puste ulice, zamknięte wszystkie sklepy, nawet samochody nieczęsto przejeżdżają. Po drobnym split party zobaczyliśmy jeszcze znajdujący się na należącej do najdroższych działek w Tokyo Kanda Shrine. Zapoznaliśmy się z zasadami okazywania respektu Szintoistycznym kami (choć co po niektórzy do końca wyjazdu mieli wątpliwości gdzie się klaszcze gdzie nie) i przyglądaliśmy się moment przychodzącym tu od czasu do czasu, mimo późnej pory, ludziom.

Nieco po północy wróciliśmy do hotelu, gdzie udało mi się dokonać pierwszej w życiu operacji przycięcia karty SIM. Ku mojemu zaskoczeniu zabieg okazał się skuteczny i do końca wyjazdu mogłem cieszyć się dostępem do Internetu.

27.IX, środa

Dzień zaczęliśmy od smacznego śniadania w przyhotelowej restauracji. Śniadanie miało charakter kontynentalny, co oznaczało obecność miniaturowych kotlecików i omletów.

Posileni wyruszyliśmy w podróż do muzem Ghibli. Jest ono zorganizowane w postaci dworku, bez jednoznacznie ustalonego kierunku zwiedzania, z kilkoma ciasnymi klatkami schodowymi i antycznie wyglądającymi windami prowadzącymi między poziomami oraz przebiegającymi między galeryjkami mostami. Do tego dodano kilka przejść a’la mysia nora i ślepych zaułków, by zwiedzający mógł zgubić się jak liczni z bohaterów animacji. Koniec końców jesteśmy oczywiście ograniczeni bryłą budynku, ale zabieg niemniej udany. W pamięci najbardziej utkwił mi wielki robot z Laputy na dachu i sekcja poświęcona wyjaśnianiu zasady działania animacji – zwłaszcza obrotowa diorama z stroboskopem. Na zakończenie obejrzeliśmy ekskluzywną dla muzeum animację o chłopcu który hodował planetę.

Wracając przez park minęliśmy oklejone policyjnymi taśmami miejsce jakiejś zbrodni i rowery wodne stylizowane na łabędzie, po czym wróciliśmy do Akihabary na obiad. Tu miałem przyjemność skosztować jak smakują Japońskie McDonaldy, a także przysmaki w tempurze.

Gdy party ponownie się zbiera, Mazoku już ma sprawdzone kolejne arcade, ale postanawiamy jeszcze raz poszukać Hobby-Lobby w budynku Radio Kaikan. Tym razem poszukiwania zakończone są powodzeniem i wielka szkoda, że miejsce jest w sumie słabo oznaczone – do środka tego dziewięciopiętrowego giganta wchodzimy na godzinę przed zamknięciem. Tak jak zapowiadał Kenji, w środku jest wszystko – od nowych i używanych figurek, przez karty do Magica (kupiłem sobie Karakas) po sprzęt elektroniczny i płyty z muzyką. Jedno piętro przy schodach miało wielką tabliczkę ‘man-zone’. Ku mojemu zdziwieniu większą część jego powierzchni zajmowały różowe regały z plakatami, plecaczkami i płytami jakichś gwiazdek J-POPu. Po drugiej stronie różowych korytarzy była jednak całkiem spora sekcja 18+. Niestety - czas gonił, więc nie kupiłem sobie żadnego upominku. Przed zamknięciem sklepu (btw. We wszystkich sklepach i arcade w których byliśmy, nie tylko w Akihabarze, na 15 minut przed zamknięciem zaczynają grać auld lang sein) udało mi się dotrzeć ledwie na 5 piętro. Mat dotarł do końca, więc może ma jakieś ciekawe historyjki z wyższych poziomów.
Gundam Cafe za daleko, w Square Enix cafe i Final Fantasy Cafe nie było już miejsc, więc na wieczór poszliśmy do Honey & Toast Cafe, serwującego potężne sześcienne tosty z dodatkami. Posiedzieliśmy jeszcze moment w Arcade, lub przeszliśmy na około mAAch ecute Kanda Manseibashi, kupiliśmy rezerwację na Shinkansen następnego dnia i wciąż zachłyśnięci Akihabarą wróciliśmy do hotelu.

28.IX, czwartek

Od rana trochę pada deszcz, co niepokoi mnie niezmiernie w kontekście zaplanowanego na ten dzień zwiedzania malowniczego Nikko. Sat kupuje plastikowy parasol, który co prawda będzie potrzebował później jednego respawnu, ale co do zasady towarzyszy jej do końca podróży i wrócił z nią do Polski. Na dworcu kupujemy kolejną niedobrą kawę i rozpoczynamy dwugodzinną podróż do miejsca które pod kilkoma względami okazało się najlepszą pozycją naszego wyjazdu.

W Nikko jeszcze trochę pada, ale co do zasady rozpogadza się i po checkinie w naszym Ryokanie – Senhime Monogatari – w zasadzie jest już sucho. Może odrobinę zbyt długo, mając na uwadze ile Nikko ma do zaoferowania, podziwiamy Shinkyo bridge i płynącą pod nim rzekę. W czasie całego pobytu w Japonii obejrzeliśmy wiele japońskich top3 i tak było i tym razem – most jest zaliczany do ‘Japan’s three finest bridges’. Został zbudowany dla generałów i kapłanów, więc najlepszy na niego widok i pozycja do group fotki jest na oddalonym jedynie o kilkanaście metrów od niego moście dla pospólstwa. Shinkyo bridge leży przy wejściu do historycznego obszaru Nikko.

Po dotarciu do szczytu prowadzących przez piękny las schodów, naszym oczom ukazuje się potężny metalowy pawilon. Początkowo myślałem, że to jakaś fabryka i że dotarliśmy w niewłaściwe miejsce. Dopiero po dłuższej chwili zorientowaliśmy się, że to znajdująca się w rekonstrukcji Sanbutsudo, główny budynek Rinnoji Temple. Na czas renowacji Japończycy przykryli cały budynek przynajmniej kilkudziesięciometrowym rusztowaniem. Ta prowizorka z zewnątrz wygląda solidniej niż niejeden budynek w Polsce, stąd wcześniejsza pomyłka. Rekonstrukcja hallu Trzech Budd ma swoje zalety – turyści mogą się poruszać po rusztowaniu, oglądając świątynie również od strony dachu. W ramach cegiełek na rekonstrukcję świątyni można dopisać się do metalowych płytek kładzionych na dachu, co całą ekipą robimy.

Naprzeciwko Sanbutsudo jest ogród Shoyoen. Jak cały kontakt z naturą w Nikko, ogród napełnia mnie spokojem i można by w nim siedzieć godzinami. Atrakcje turystyczne są jednak w Japonii zamykane o 16 lub 17, więc nie możemy sobie pozwolić na dłuższy postój. Ruszamy w kierunku głównej atrakcji Nikko – Toshogu Shrine.

Toshogu Shrine - poświęcony jest Tokugawie Ieyasu, założycielowi szogunatu Tokugawa i inicjatorowi ery Edo. Na terenie kompleksu znajduje się mauzoleum, będące jego ostatecznym miejscem spoczynku. Toshogu to w mojej ocenie najpiękniej ozdobiony kompleks, jaki widzieliśmy w Japonii. Jest jednak również niesamowicie zatłoczony. Znaleźliśmy najpopularniejsze płaskorzeźby (Trzy małpy, wyimaginowane słonie, śpiący kot), wspięliśmy się o kolejne 200 stopni by obejrzeć samo mauzoleum i wzdychając jeszcze kilka razy z zachwytu atakujemy jeszcze jedną znajdującą się w pobliżu świątynię.

Jest to Taiyuinbyo, mauzoleum trzeciego szoguna Tokugawa – Iemistu. W podstawowym planie nie zakładaliśmy wizyty tu. Mauzoleum znajduje się jednak pod opieką Rinnoji i kupując tam bilet, kupiliśmy również wstęp do Taiyuninbyo. Zapłacone, trzeba zwiedzić, więc wkraczamy na teren kolejnego kompleksu świątynnego. To tylko kilka minut pieszo od Toshogu, a zwiedzających jakby ręką odjął. To miła odmiana po wcześniejszych tłumach a świątynia choć nie zdobiona tak bardzo jak Toshogu, nadal cieszyła oczy. Po całym dniu zwiedzania Nikko, przejściu wielu paywalli, zaliczeniu questów głównych i pobocznych dotarliśmy do siedzącego w Taiyuinbyo MVP mnicha, który dropił święte strzały buddy. Przy każdej większej świątyni i kapliczce w Japonii sprzedawane są wróżby, talizmany i inne good luck charmy. W Taiyuninbyo jednak były tylko strzały buddy – wykonane dużo staranniej niż drobnica spotykana w innych miejscach.

Zwiedzanie kompleksu świątynnego to jednak nie jedyna atrakcja Nikko. Ruszyliśmy autobusem w kierunku Okunikko – położonej dużo wyżej, wewnętrznej części Nikko. Jedzie się tam historyczną drogą Iroha - nazwaną tak, ponieważ zawiera 46 zakręty – dokładnie tyle samo co sylab w Japońskim alfabecie. Każdy z zakrętów jest opisany jedną sylabą. Mazoku próbował liczyć zakręty, jednak okazało się to skuteczniejsze od liczenia owiec – zasnął po dwóch. Jadąć Irohą mijamy obserwatorium Akechidaira – ze względu na nienajlepszą pogodę omijamy ten punkt widokowy na Okunikko i jedziemy bezpośrednio pod kolejne top3 Japonii – tym razem kategoria wodospady.

Wodospad Kegon liczy blisko 100m i można go oglądać od jego górnej strony jak i z dużo atrakcyjniejszego punktu u jego stóp. Pod początek XX wieku student uniwersytetu Tokijskiego wyrył na pniu drzewa pożegnalny wiersz po czym rzucił się w dół wodospadu. Student był synem kogoś ważnego, a sam wiersz był całkiem udany był więc szeroko publikowany w prasie. Na efekt nie trzeba było czekać długo – około 200 prób samobójczych w przeciągu następnych 10 lat. Teraz teren jest jakoś zabezpieczony, ale nadal to popularna destynacja dla wszystkich zagubionych i ze złamanymi sercami.

W Okunikko widzimy jeszcze górę Nantai (góra tak święta, że do 1872 roku kobietom, krowom i koniom nie można było na nią wejść) oraz jezioro Chuzenji – tego ostatniego widzimy jedynie drobną zatoczkę, ale musimy już wracać na autobus.

Pobyt w ryokanie Senhime Monogatari, był atrakcją samą w sobie. Było tu wszystko – od Nepalskiego lokaja, przez najlepszy posiłek jaki zjedliśmy w Japonii, po świetny Onsen. W ramach poczęstunku po przybyciu dostaliśmy tradycyjną herbatę i świetne ciastka z pastą fasolową. Przebraliśmy się, z pomocą wspomnianego powyżej Neplaczyka, w yukaty i udaliśmy się na obiad. Większości smakołyków które dostaliśmy nie jestem w stanie nawet nazwać, ale była w śród nich również ominięta przez nas wcześniej specjalność Nikko – Yuba. Pozostałe dania zostały dokładnie sfotografowane. Obsługująca nas pani mówiła jedynie po Japońsku i szybko okazało się, że jednak to trudny język – można zamiast sake dla pięciu osób zamówić pięć butelek sake. Szczęśliwie nie zmarnowało się i jedynie Sat zrobiła drobne shitsurei przerzucając pokrywkę od aparatu do sąsiedniej salki. Po posiłku musieliśmy trochę ochłonąć i wytrzeźwieć, ale po jakiejś godzince poszliśmy do kapitalnego onsenu, który witający nas w hotelu pan rekomendował przynajmniej 15 razy. Wygrzani, najedzeni i zadowoleni z życia położyliśmy się na futonach i zapadliśmy w błogi sen.

29.IX, piątek

Wyjazd z Senhime odrobinę nerwowy, ale zdążyliśmy na autobus. Wracamy do Tokyo i przenosimy się do nowego apartamentu, w Sendagayi, niedaleko Shinjuku. Jesteśmy zaledwie kilka kroków od super nowoczesnej części Tokyo, a po drapaczach chmur ani śladu – osiedle niewielkich domków, jak u mnie na Patio. Jednym z wielu uroków Tokyo jest zróżnicowanie tego miasta – każda dzielnica ma swój charakter, zazwyczaj bardzo wyraźny i odmienny.

Po zakwaterowaniu jedziemy o znajdującej się przystanek dalej Shibuyi. Tuż koło wyjścia z dworca znajduje się sławne skrzyżowanie, na które przy zmianie światła wchodzą piesi z wszystkich stron. Nie jest to jedyne takie rozwiązanie w Japonii, ale na pewno najbardziej zatłoczone. W pobliżu znajduje się też posąg psa Hachiko – tradycyjne miejsce spotkań, w czasach gdy nie każdy miał komórkę z geolokacją – oraz występujący w wielu filmach budynek Shibuya 109.

Jest już czwarty dzień zjazdu, a nie udało nam się znaleźć w Japonii dobrej kawy. Satsuki już straciła nadzieję, ale ja udałem się do znajdującego się przy skrzyżowaniu Starbucksa. Jest nieco lepiej, niż do tej pory, ale nadal smakuje to jak woda z wodorostami. Przy okazji po raz kolejny doskwiera jeden z bardziej uciążliwych aspektów Japonii – nigdzie nie ma koszów na śmieci. Rozumiem, że pewnie uliczne kosze nie skalują się, przy takiej ilości ludzi na metr kwadratowy, niemniej oznacza to konieczność łażenia czasem kilka godzin z pustą butelką czy kubkiem.

Shibuya jest centrum młodzieżowej kultury i mody i może przy okazji wspomnę o kolejnym pozytywnym zaskoczeniu – W całym Tokyo, ludzie świetnie się ubierają. Widać to oczywiście głównie wśród kobiet, choć panowie nie pozostają dłużni. Może to kwestia filigranowej postury Japonek, powodującej, że każda wygląda jak wieszak u projektanta. Nie zmienia to jednak faktu, że oprócz szkolnych mundurków, można było nacieszyć oczy bardzo ciekawymi i przemyślanymi kreacjami.

Spędzamy trochę czasu chodząc po pełnych życia uliczkach Shibuyi. Ze względu na chęć wjechania tego dnia na Tokyo Tower – kolejna atrakcja zamykana dość wcześnie –nie decydujemy się pomyszkować po sklepach, czym jestem trochę zawiedziony. Zaglądamy natomiast do sporego antykwariatu z figurkami, gdzie na najdalszych pułkach stały totalnie krapiaste stworki z gumy, z cenami sięgającymi dziesiątek tysięcy Yenów.

Z Shibuyi jedziemy do Minato, do znajdującej się w parku Shiba Tokyo Tower. Czy może powinienem użyć pełnej nazwy którą zostaliśmy powitani – OnePiece Tokyo Tower. Wcześniej już zaskoczyła mnie wszechobecność rysowanych piratów, ale nazwanie imieniem serii najbardziej charakterystycznego punktu miasta było kolejnym szokiem. Na niższych poziomach wieży znajduje się muzeum serii, jednak my wjechaliśmy na wyższe pokłady obserwacyjne. Gdy słońce znajduje się odrobinę niżej nad horyzontem, udaje nam się wypatrzyć górę Fuji a następnie podziwiać zachód słońca.

Zbliża się pora obiadowa i znajdujemy wymarzoną przez Satsuki najlepszą na świecie restaurację serwującą Unagi, tj. węgorze. Po chwili oczekiwania panie prowadzą nas do urokliwego prywatnego pokoju na pięterku. Tutaj ZONK – okazuje się, że poza mną i Sat nikt nie planuje nic zamawiać. Shitsurei! Koniec końców składamy jakieś skromne zamówienie. Ja mogę potwierdzić ponadprzeciętny smak serwowanych tam węgorzy, ale poza Sat reszta musi się później najeść w Japońskim Wendy’s.

Wieczorem wracamy do Shibuyi, spotkać się z człowiekiem, który odmienił nasze życie – założycielem KeiRo … Keiem. Udany czas spędzamy w Japońskim wariancie Hooters. Podobnie jak w Maid Cafe – raz na jakiś czas kelnerki zaczynają tańczyć. Ot, taki miły bonus dla klientów. Obsługująca nas dziewczyna jest nieco podejrzana – podpisuje się przez jedno ‘i’, w czasie gdy na plakietce swoje imie ma z dwoma, ale szczęśliwie nie była to pułapka.

W drodze powrotnej do apartamentu wymyślamy kilka kart do MW drinking game – ot takich kojarzących się z wyjazdem, ale ogólnojapońskich, zrozumiałych dla wszystkich choć trochę zainteresowanych kierunkiem.


30.IX, sobota

Sobota była dniem najbardziej intensywnego zwiedzania Tokyo i jednocześnie tym, w którym to miasto urzekło mnie najbardziej. Wcześniej już wspominałem, jak bardzo wizualnie różnią się dzielnice Tokyo. W Akihabarze zewsząd spoglądają na nas mangowe panienki i świecące logo SEGI. Shiba urządzona jest na lata 20. Shibuya wita nas wysokimi szklanymi budynkami o półokrągłych frontach. Choć zdarzają się powtórki, nawet dźwięki naprowadzające niewidomych na światłach ulicznych są inne (pew-pew w Akihabarze). Wszystko połączone latającymi kilka metrów nad powierzchnią ziemi pociągami. Kolejny dzień w Tokyo miał tą wizję metropolii jeszcze umocnić.

Zaczynami od Meiji Shrine, który znajduje się zaledwie kilka minut pieszo od naszego apartamentu, oraz położony przy nim ogród cesarzowej. Świeżo po powrocie z Nikko, ale także w kontekście późniejszego zwiedzania Kyoto i okolic, ta świątynia nie robi na nas większego wrażenia. Tętni jednak życiem i trafiamy na dwie procesje ślubne – jedną w stylu Koreańskim i jedną w Japońskim. Dużo ładniejszy jest otaczający świątynię las – wyglądający jak tysiącletni matecznik a faktycznie składający się ze 100 000 drzew, zebranych na cześć cesarza z wszystkich części Japonii, zasadzonych niecałe sto lat temu.

Ogród, przygotowany przez cesarza specjalnie dla cesarzowej Shoken, jak każdy z Japońskich ogrodów napełnia moją duszę radością. Nie wiem, czy ten konkretny znalazłby się w moim top 3, ale w czasie wizyty w Japonii polecam zwiedzanie ogrodów gdy tylko nadarza się okazja. W tym szczególnie urokliwa studnia Kiyomasa – niewielkie źródełko będące miejscem schadzek cesarskiej pary.

Przechodzimy przez rozległy Yoyogi park i udajemy się na zwiedzanie Harajuku. Podobnie do Shibuyi jest to modowa dzielnica, jednak mniej tu młodzieńczej werwy, a dużo więcej eleganckich butików. Prowadząca przez środek dzielnicy Omotesando jest szeroka i otoczona drzewami. Zabudowa jest niska a witryny sklepów kuszą eleganckimi ubraniami. To tutaj Noire udaje się kupić swoje kimono. Zaglądając jeszcze do kilku sklepów przy Omotesando docieramy do alejki kotów. Ponoć bywa pełna owych zwierząt, jednak nie tym razem. Zachęceni darmowym poczęstunkiem kupujemy herbatę z mlekiem i kulkami tapioki. Not my thing, chociaż reszcie party chyba smakowało.

Kolejna pozycja na naszej liście – historyczna dzielnica Asakusa – znajduje się po drugiej stronie Tokyo. Dzielimy party na pewien czas, jako że Mazoku ma nadal questa w Akihabarze. Razem z Matem i Sat jadę bezpośrednio do Asakusy, by dłużej pochodzić sobie po trwającym tam wiecznie jarmarku. Asakusa była w przeszłości początkiem Tokijskich slumsów, centrum teatrów Kabuki i rozrywek spod czerwonych latarni. Ze względu na to jak dobrze została zachowana, dziś jest jedną z głównych atrakcji turystycznych, pozwalających w środku Tokyo odczuć klimat minionych lat.

Znajdująca się u wejścia do Nakamisedori i widniejąca na wszystkich widokówkach z Asakusy brama Kaminarimon jest oczywiście w renowacji, choć charakterystyczny gigantyczny lampion pozostaje widoczny. Po samej Nakamisedori przechadzają się pary w kimonach a w pobliżu przejeżdżają rikszarze. Przy całym swoim uroku rodem z Kenshia okolica jest mocno skomercjalizowana i nastawiona na turystów. Jest tu największe jak do tej pory zagęszczenie sprzedawców mówiących po angielsku, chociaż zdecydowana większość zwiedzających to Japończycy. Chodzimy trochę czasu po Asakusie, oglądając kimona i pasy, kosztując lokalnych przekąsek i kupując kilka pamiątek. W czasie całego wyjazdu dość intensywnie korzystamy z współdzielenia lokacji w mapach Google, więc mimo tłoku gdy Mazoku i Noire dojeżdżają z Akihabary znajdujemy się bez problemu (tak, wzrost też pomaga).

Razem udajemy się do świątyni Sensoji – najstarszej i najbardziej kolorowej w Tokyo. Wybudowana została w VII wieku, gdy dwóch braci wyłowiło z rzeki figurkę Kanon. Wrzucali ją kilkukrotnie z powrotem do wody, jednak ta zawsze wracała. W środku decydujemy się na tradycyjną wróżbę Omikuji, choć okazuje się, że Kanon nie wszystkim będzie sprzyjała. Złe wróżby przywiązuje się do specjalnej drabinki lub do drzewa. W Sensoji drabinka jest dość pusta, podczas gdy w pobliżu Omikuji które widzieliśmy wcześniej i później jest gęsto. Nie wiem do tej pory, czy trafiliśmy akurat na moment po wyczyszczeniu, czy też w innych świątyniach złe losy trafiają się dużo częściej. Po całej Japonii rozstawione są automaty sprzedające napoje w butelkach (zazwyczaj pozwalają one również znaleźć jeden z nielicznych koszy na śmieci). W tym niedaleko Sensoji sprzedawana jest szczęśliwa woda z góry Fuji, więc liczę, że napicie się jej zrównoważyło złe losy.

Kierujemy się w stronę rzeki Sumidy, z brzegu której widać Tokyo Skytree. Po dłuższej już części dnia spędzonej na chodzeniu, czterdziestominutowy rejs w dół rzeki jest niezmiernie przyjemny. Kawa oczywiście znowu niedobra, ale na szczęście na łodzi serwują piwo, które akurat można sobie w czasie żeglugi spokojnie wypić. Na biegnącym przez Tokyo 27 kilometrowym odcinku Sumidy znajduje się 26 mostów, więc płynąc pod 14 z nich od razu czujemy, że to nie Warszawa. Wzdłuż rzeki widzimy też ‘domki mafiosów’. Od strony centrum Tokyo stoją potężne bloki z pięknym widokiem na rzekę. Zamiast jednak bycia w przekroju pełnym prostokątem, mają w kilku miejscach kształt litery A, z prześwitem na pojedynczy, parterowy domek z tyłu. Komuś naprawdę nie można było podskoczyć i zasłonić widoku na rzekę…

Za pomocą jednotorowej automatycznej kolei przekraczamy ponownie Sumidę, by dojechać do położonej na sztucznie utworzonej wyspie Odaiby. Kolejna dzielnica z unikatowym charakterem – ta jest super futurystyczna. Jest to utopijna wizja przyszłości – bardzo dużo otwartej przestrzeni, brak ruchu samochodowego, deptaki oświetlone przypominającymi lotnisko palikami, a całość otoczona wspomnianą powyżej cichą jednotorówką.

Część Odaiby w której spędzamy najwięcej czasu zajęta jest przez galerie handlowe. Najpierw jednak wjeżdżamy do obserwacyjnej kuli Hachitama, będącej częścią budynku Fuji TV. Jak donosi Science Dolphin – tu odbyło się finałowe starcie Digimonów. Śladów walk nie odnajdujemy, jest jednak ładny widok na Tokyo i kolejny raz mamy przyjemność oglądać jak za dachami drapaczy chmur zachodzi słońce a Rainbow Bridge zostaje podświetlony.

Przechodzimy do galerii Aqua City, gdzie jemy kapitalne yakiniku (kawałki mięsa do usmażenia na modłę Koreańską). Rozglądając się trochę po samym budynku, znajdując sklep zoologiczny, gdzie klienci przed zakupem biorą na ręce hiperaktywne sczeniaczki i kociaczki. Nie wiem, co oni tym zwierzętom serwują, ale każde chce się pawić i zaleca się do kupujących. Dorosłych zwierząt nie widać. Przechodzimy na front innej galerii – DriverCity, gdzie stoi model Gundama w skali 1:1. Wkrótce zaczyna się Gundam show – fajna muzyka, na ścianie budynku projekcja openingu, głośne efekty dźwiękowe, gra świateł i pary. Sam Gundam porusza jednak jedynie głową. Dobrze, że czekaliśmy na spektakl jedynie 15 minut, bo doświadczenie fajne, ale nie warto by na nie specjalnie dłużej czekać.

Jako ostatnia zaplanowana atrakcja, udajemy się do Oedo Onsenu. Po bardzo aktywnym dniu, nie ma to jak kąpiel w pięknym i sporym gorącym źródle pod gołym niebem. W odróżnieniu od wizyty w Senhime – tutaj nie jest tak pusto i można podpatrzeć jak z Onsenu korzystają Japończycy. Obok kąpieli główną atrakcją jest tu jednak festiwalowe miasteczko, z przysmakami, shuriken dartami, strefami masażu i snu. Z przyjemnością korzystam też moment z również znajdującym się na dworze ashiyu, czyli onsenem dla stóp.

Tu w naszej podróży ma jednak miejsce drobny zgrzyt. Przez ostatnią godzinę wizyty czekamy na / szukamy się w trójkę z resztą drużyny. Ja chciałem wyjść odrobinę wcześniej i odłączając się od party chociaż rzucić jeszcze okiem na Shinjuku. Gdy w końcu udaje się skontaktować, jest już blisko północ (komunikacja miejska w Tokyo przestaje działać wkrótce po tej godzine) i trzeba wracać do apartamentu. W rezultacie ani nie korzystam z drugiej kąpieli, ani nie mam już przed wyjazdem okazji zobaczyć Shinjuku. Jestem o to trochę butthurt, ale mam nadzieję, że nie byłem przez to zbyt nieznośny dla reszty ekipy.

W drodze między stacją a naszym apartamentem widać Yoyogi Natoinal Stadium – obiekt Olimpijski z 1964 roku. Mijaliśmy go już tyle razy, że zapomniałem o nim wcześniej wspomnieć. . Mijaliśmy go już tyle razy, że zapomniałem o nim wcześniej wspomnieć. Po całym dniu ledwo spisuję notatki potrzebne do przygotowania później niniejszego streszczenia i podobnie jak reszta drużyny zasypiam jak kamień.

1.X, niedziela

W niedzielę żegnamy się z Tokyo i wyjeżdżamy z bagażami do pobliskiej Kamakury. Naszym głównym celem jest wielki Budda, ale po drodze zwiedzamy jeszcze Hasedera Temple.

Tu może kilka zdań wyjaśnienia. W Japonii jest bardzo wyraźne rozróżnienie między słowem ‘tera’ / temple, oznaczającym świątynie Buddyjską a słowem ‘jinja’ / shrine oznaczającym Shintoistyczne miejsce kultu. Shrine przełożone na polski to często kapliczka czy nawet ołtarzyk, co nie oddaje majestatu tych budowli. Wujek Google tłumaczy ‘jinja’ na ‘sanktuarium’, a w mangach JPFu używane jest słowo chram. Zdaje się, że to ostatnie określenie jest poprawne, ale w tym streszczeniu będę po prostu używał nazw angielskich, powszechnie używanych i rozumianych przez Japończyków.

Hasedera Temple znajduje się na górskim zboczu i dotarcie do głównego hallu wymaga wspinaczki po schodach. U ich stóp kolejny piękny ogród, z gigantycznymi karasiami. Nie wiem, jak to możliwe, że nie zjadają ich ptaki. Mniej-więcej w połowie wspinaczki znajdujemy Jizo-Do Hall – zaułek z setkami figurek Jizo, mających pomóc duszyczkom małych dzieci dotrzeć do nieba.

Pokonujemy jeszcze kilkadziesiąt metrów w górę, by dotrzeć do głównego placu. Znajduje się tu hall, z blisko dziesięciometrową statuą jedenastogłowej Kannon. Jest też ładny widok na ocean oraz informacja o kaniukach (? – ang. Kite). Na zdjęciach powinna gdzieś być dokładna treść ostrzeżenia. Ja zapamiętałem je tak:

„Beware of Kites
They will aim for your food
They will fly from behind you
And come to take it
Their claws will injure you”


Nie no, w miejscu zalewa mnie zimy pot. Z pewną obawą spoglądam w niebo za swoimi plecami ( w naturalny sposób każdy stoi twarzą do oceanu) i bez trudu odnajduję krążące nad świątynią jastrzębiopodobne ptaszyska. Z respektem opuszczam taras widokowy.

Na placu znajduje się jeszcze kilka budynków, w tym kapliczka zawierająca kilkanaście maniguram – modlitewnych wałków. Przy wejściu widnieje informacja, iż zakręcenie nimi ma taką samą wartość, jak przeczytanie wszystkich zgromadzonych w budynku sutr. Tych ostatnich są sięgające po sufit stosy. Prosta matematyka wskazuje nam, że czytanie sutr ma chyba dość małą wartość.

Od głównego placu można wejść jeszcze kilkanaście metrów wyżej, osiągając kolejny punkt widokowy na ocean i Kamakurę. Trasa w dół prowadzi przez urokliwe zagajniki, kilka bambusów oraz w okolice wejścia do jaskini poświęconej bogince kobiecego piękna i bogactwa. Uwaga na głowę.

Opuszczamy teren Hasedery i udajemy się w kierunku głównej atrakcji miasta – The Great Buddah of Kamakura. Gdy Wielki Budda powstał, był umieszczony w potężnym gmachu świątynnym. Ten jednak, podobnie do kilka następców, zawalił się w wyniku tajfunów i fal powodziowych. Po około 200 latach Japończycy się poddali i od tego czasu posąg stoi pod gołym niebem. Oglądając przed wyjazdem zdjęcia myślałem, iż kilkunastometrowy figura wykonana jest z kamienia. Tymczasem jest ona wytopiona z brązu. Od przodu wygląda jak na widokówkach. Od tyłu też jest ciekawie, ze względu na zamontowane na plecach posągu wiatraki wentylacyjne. Całość wygląda więc jak pozostawiony przez starożytnych i oczekujący przebudzenia mech bojowy. Co lepsze, można też wejść do kokpitu, tj. do wnętrza Buddy. Na terenie całego kompleksu rozmieszczone są znaki zakazujące łapania Pokemonów.

Kamakura jest drugą, po Miyajimie, najlepszą miejscówką na zakup drobnych pamiątek na naszej trasie. Tu między innymi udaje mi się znaleźć pocztówki wysłane później w rodzinne strony. W drodze powrotnej następuje drobne split party. Część drużyny udaje się nad ocean, podziwia plażę i załapuje się na karmienie żółwi i karpi. Grupa w której się znalazłem wraca do centrum, żeby zwiedzić jeszcze jedną świątynię.

Do Hokokuji Temple jedzie się kilkanaście minut autobusem. Miejsc siedzących brakuje, a w tylnej części autobusu muszę się schylać, by nie wadzić głową o sufit. Sama świątynia jest niewielka, jednak jej główną atrakcją jest urokliwy lasek bambusowy. W najlepszym jego miejscu można się napić przyrządzanej na bieżąco tradycyjnej zielonej herbaty. Trzeba trochę poczekać w kolejce na miejsce i pić czując na plecach wzrok kolejnych oczekujących. Mimo tych drobnych niedogodności, było absolutnie warto. Widok wodospadu prześwitującego przez gęsty bambusowy zagajnik, połączony z szumem wody i liści oraz charakterystycznym smakiem matchy to jeden z Japońskich kadrów który wyrył się najmocniej w mojej pamięci.

Autobus powrotny sprawdziliśmy oczywiście w złą stronę. Nie pierwszy i nie ostatni raz w czasie naszej podróży. To przecież naturalne, że jeśli chcesz jechać w prawo, to sprawdzasz tabliczkę po tej stronie drogi, po której stoisz… Szczęśliwie w pobliże dworca udaje nam się dotrzeć na tyle wcześnie, by zjeść jeszcze obiad – tu przekonuję się, że makaron Soba jest super – i nie spóźnić się za bardzo na spotkanie z resztą drużyny.

By uniknąć całego dnia spędzonego w pociągach, jedziemy wieczornym Shinkansenem do znajdującej się na trasie do Hiroshimy Osaki. Siedzenia w Shinkansenach obracają się o 180 stopni – tak, że w obie strony podróży wszyscy pasażerowie siedzą przodem do kierunku jazdy. Łiiiii.

Na plus Osaki mogę zapisać wyryte na dworcowych chodnikach róże wiatrów – bardzo przydatna rzecz. Śpiewająca na przydworcowej ulicy J-popowa wannabe nakręca nadzieję na udaną wizytę w tak zachwalanym przez Kenjiego mieście.

Wynajęte mieszkanie jak dla mnie całkiem normalne, ale słychać głosy niezadowolenia ze standardu. Znajdująca się w pobliżu ulica Dotonbori zostaje już jednogłośnie okrzyknięta największym zawodem naszego wyjazdu. Jesteśmy tam dość późno, jednak okolica miała nigdy nie zasypiać i tonąć w światłach neonów. Tymczasem owszem tonie, ale w morzu śmieci. Ludzi i otwartych restauracji rzeczywiście nieco więcej, niż w absolutnie cichej o podobnej porze Akihabarze. Szukamy przez moment gdzie znajduje się Giant Crab. Jest ich kilka i nie wiemy, który jest ten właściwy. Generalnie – zamiast tego wszędzie Giant Crap. Był też derp-smok i robo-butler. Running Mana przeoczyliśmy.

Od samej ulicy dużo lepiej już prezentuje się kanał Dotonbori. To druga futurystyczna wizja którą odnajdujemy w Japonii. Poprzednia – Odaiba – byłą utopijną wizją dobrze zorganizowanego i dostatniego miasta przyszłości. Dotonbori to wizja dystopijna, nieubłaganie kojarząca się z sekwencją wodnego tramwaju z GITSa.

Mimo biegających po ziemi karaluchów decyduję się spróbować Takoyaki z ośmiornicą, ale chyba nie jest najlepiej przyrządzone. Noire i Mazoku poszli spać, w trójkę chodzimy jeszcze moment po Nambie. Dopiero po niecałej godzinie spacerowania zaczynam dostrzegać, na czym polega urok tego odpychającego z początku miejsca. W czasie spaceru mijamy też kilka obiecująco wyglądających klubów, ale jako że jestem jedynym zainteresowanym, przekładamy wizytę na następny wyjazd do Japonii.
User avatar
Crow
Posts: 2584
Joined: Fri Aug 29, 2008 10:51 am

Re: Multiworld 夏会議2017 - streszczenie

Post by Crow »

Dodana sobota, CDN (?)
User avatar
Saovine
Posts: 712
Joined: Fri Jan 02, 2009 10:51 pm
Location: Anywhere safe

Re: Multiworld 夏会議2017 - streszczenie

Post by Saovine »

Bring it on!
My boy builds coffins, he makes them all day
But it's not just for work and it isn't for play
He's made one for himself, one for me too
One of these days he'll make one for you
For you
For you
For you
User avatar
Satsuki
Posts: 1878
Joined: Fri Jan 02, 2009 11:06 pm
Location: Aaxen

Re: Multiworld 夏会議2017 - streszczenie

Post by Satsuki »

Zakupiona została yukata i z Onsenu w Odaibie wyszlismy przed 23 (ale czekała nas godzina podróży powrotnej). Reszta się zgadza, czekam na relację z pozostałych dni ‹3
Avatar stworzony przez tego uzdolnionego Pana.
User avatar
Satsuki
Posts: 1878
Joined: Fri Jan 02, 2009 11:06 pm
Location: Aaxen

Re: Multiworld 夏会議2017 - streszczenie

Post by Satsuki »

a i dźwięk świateł powinien brzmieć tak: pew pew-pew. Niby mała różnica a wiele robi!
Avatar stworzony przez tego uzdolnionego Pana.
User avatar
Crow
Posts: 2584
Joined: Fri Aug 29, 2008 10:51 am

Re: Multiworld 夏会議2017 - streszczenie

Post by Crow »

Cieszę się, że topic jest czytany. Poprawię później wskazane fragmenty. Na razie - dodałem niedzielę.
User avatar
Noire
Posts: 965
Joined: Fri Jan 02, 2009 9:28 pm
Contact:

Re: Multiworld 夏会議2017 - streszczenie

Post by Noire »

Te "Kites" to nic innego jak nasza polska Milvus migrans, Kania czarna.

Image
Conquered, we conquer.
User avatar
USAGI
Posts: 1895
Joined: Sat Jan 03, 2009 9:16 pm
Location: yume
Contact:

Re: Multiworld 夏会議2017 - streszczenie

Post by USAGI »

Niech inni też relację jakąś spiszą z Waszych wojaży ; D
- Roe, co robisz?
- Już dwie godziny czekam na autobus przy zmywaku.
- Roe, nadal zmywasz?
- Nie, rysuję talerze.
- Roe, pomóc ci zmywać?
- A masz wyższe?
- Nie.
- To nie możesz zbliżać się do zmywaka.
User avatar
Satsuki
Posts: 1878
Joined: Fri Jan 02, 2009 11:06 pm
Location: Aaxen

Re: Multiworld 夏会議2017 - streszczenie

Post by Satsuki »

Crow czemu w koncu nie skonczyles? ;<
Avatar stworzony przez tego uzdolnionego Pana.
User avatar
USAGI
Posts: 1895
Joined: Sat Jan 03, 2009 9:16 pm
Location: yume
Contact:

Re: Multiworld 夏会議2017 - streszczenie

Post by USAGI »

Bo ma luki w pamięci :P Za dużo sake xD
- Roe, co robisz?
- Już dwie godziny czekam na autobus przy zmywaku.
- Roe, nadal zmywasz?
- Nie, rysuję talerze.
- Roe, pomóc ci zmywać?
- A masz wyższe?
- Nie.
- To nie możesz zbliżać się do zmywaka.
Post Reply